Πώς φτιάχνεται ένα μουσείο;

Ζητήσαμε από την Μαρία-νίκη Κουτσούκου, αρχαιολόγο και συνεργάτιδα των εκδόσεων, να μας γράψει δυο λόγια με αφορμή τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων, για το πώς μιλάει σε παιδιά Δημοτικού για τον κόσμο των μουσείων με αφορμή το βιβλίο της Νίκης Δόλλη Νύχτες χωρίς την Κάρυ, μια ιστορία για την έκτη καρυάτιδα. 

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ

—   Από παιδί με τρέχουν στα μουσεία και γω βαριέμαι πολύ.

—   Ναι, στα μουσεία δεν κάνει να μιλάμε, να κινηθούμε μόνοι μας...

—   Μόνο ησυχία. Ουφ! Ν' ακούμε τους μεγάλους να μας εξηγούν αυτό που βλέπουμε.

—   Όχι μόνο πρέπει να κλείνουμε το στόμα, αλλά να καταπίνουμε και τη γλώσσα!

—   Κοιτάω, κοιτάω, προχωράω μέχρι να πονέσουν τα πόδια μου.

—  Σαν αγαλματάκια ακούνητα. Ε, τότε γιατί να μ' αρέσουν τα μουσεία;

Δυο λόγια για μια αλλιώτικη ανάγνωση του βιβλίου

 Το περιεχόμενο του βιβλίου αγγίζει πολλές θεματικές της μουσειακής πραγματικότητας και οι οποίες με τη σειρά τους αφορούν πεδία της μουσειολογικής σκέψης. Μεταξύ αυτών, έχουμε επιλέξει αυτή που αφορά τα ίδια τα παιδιά ως επισκέπτες μουσείων, χώροι λειτουργικά και νοηματικά μη φιλικοί -κατά βάσει- προς το παιδικό κοινό. Ωστόσο, τα μουσεία, είναι κατεξοχήν χώροι για σχολικές-παιδικές επισκέψεις. Στόχος της παράλληλης δράσης είναι η εξοικείωση με τα λειτουργικά και τα εκθεσιακά μέρη ενός μουσείου, με απώτερο σκοπό τη συμβολή μας στη διαμόρφωση «αυτόνομων» και με αυτοπεποίθηση παιδιών-επισκεπτών. Πρακτικές πληροφορίες για την επίσκεψή τους στα μουσεία και την περιήγησή τους στις εκθέσεις, δίδονται στα παιδιά μέσα από χειρισμό αντικειμένων και την προβολή εικόνων. 

Όλα αυτά συμβαίνουν με όχημα την ιστορία του βιβλίου, μιας ιστορίας μεταξύ ρεαλισμού και μυθοπλασίας, με κυρίαρχο το μαγικό στοιχείο της εμψύχωσης των μουσειακών εκθεμάτων, προκειμένου να συζητηθεί ένα ευαίσθητο ζήτημα, ακούγοντας τη φωνή των ιδίων των εκθεμάτων.

Και ποιός είπε ότι τα εκθέματα στα μουσεία, είναι ακούνητα κι αμίλητα;