Αγαπημένα Παιδικά Βιβλία / Το μπαλόνι της Ζένιας / 2 Δεκεμβρίου 2019

Ο ποιητής Δημήτρης Αγγελής, σε ένα ποιητικό διάλογο που έγινε βιβλίο από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.

Ένα ποιητικό διάλογο ανάμεσα σε εκείνον και τη βαφτιστήρα του, τη Ζένια, όπου όλα είναι φυσιολογικά, αλλά μαζί και τόσο διαφορετικά από το συνηθισμένο.

Εκεί που ένα στρογγυλό μπαλόνι μπορεί να μοιάζει με το όνομα Άννα.

Εκεί που ένα μπαλόνι μπορεί να σε ανεβάσει στο ταβάνι ή να σε στείλει ψηλά στον ουρανό.

Εκεί όπου ένα αυτοκίνητο δεμένο σε δυο μπαλόνια γίνεται γκρίζο σύννεφο στον ουρανό,

κι εσύ κυλάς απαλά στη γη σαν βροχή που βαστά ομπρέλα.

Εκεί που η ιστορία τελειώνει μόλις κάνει την αποφασιστική της εμφάνιση μια...βελόνα!

Ο ποιητής σε διάλογο με το παιδί. Το παιδί που βλέπει τον κόσμο με μάτια άφθαρτα, όπου τίποτα δεν είναι (μόνο) αυτό που φαίνεται και η πραγματικότητα αποκτά νέες διαστάσεις. Το παιδί που εξηγεί τον κόσμο με λέξεις και σκέψεις και αισθήματα απροσδόκητα.

Είναι αυτή η έκπληξη, αυτό το παιχνίδι που αρχινά ο ποιητής και το παιδί σαν έτοιμο από πάντα ακολουθεί χωρίς δισταγμό. Είναι ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας, όπου η στιγμή γίνεται το παν και το παν μια στιγμή. Είναι η ποίηση. Είναι ο χώρος και ο τρόπος που ο φόβος κατευνάζεται, γίνεται οικείος. Είναι ο χώρος όπου το άγνωστο αποκτά σχήμα. Είναι το παραμύθι. Εκεί που ο ήρωας μπορεί να κινδυνεύσει με ασφάλεια και την ύστατη στιγμή να σώσει τον εαυτό του με τρόπο ηρωικό, μαγικό και γενναίο. Εκεί όπου μπορεί να δεθεί στην κόκκινη κλωστή του μύθου και να ταξιδέψει μακριά ή να την πιάσει για να βγει από το λαβύρινθο του αβέβαιου. 

Η ποίηση σαν διάλογος, σαν μια γοητευτική εξερεύνηση ποιητικών (α)πιθανοτήτων.

Η ποίηση σαν καθημερινή υπόθεση, σαν μια υπόθεση όλων μας. Ας σκεφτούμε τους “παράδοξους” διαλόγους που έχουμε κάνει με τα παιδιά μας καθώς αυτά μεγαλώνουν. Πόσο το παράξενο, το διαφορετικό, το ανατρεπτικό, το φανταστικό, αυτό κυρίως, έρχεται στο τώρα το παιδιών και πλουτίζει την εμπειρία τους για τον κόσμο. Πόσες φορές δεν γελάσαμε μαζί με εκείνα, δεν τα παρηγορήσαμε, δεν τα προτρέψαμε, δεν τα ακολουθήσαμε στο φανταστικά τους παιχνίδια, δεν τα είδαμε να φτιάχνουν και να γκρεμίζουν κόσμους φανταστικούς, πόσες φορές δεν τα είδαμε φοβισμένα, ή γενναία γιατί νίκησαν τον κακό λύκο, την φθονερή μάγισσα, πόσες φορές δεν φτιάξαμε μαζί τους ιστορίες κοιτώντας τα σύννεφα, πόσες φορές αυτό το παιδικό παιχνίδι, “Σ' αγαπώ, σ΄αγαπώ... που με βάζεις” δεν γέννησε ιστορίες και εικόνες μοναδικές...

Μερικές φορές χρειάζεται μόνο να βάλουμε ένα “αν” στην κουβέντα μας, για να ξετυλιχτεί το κουβάρι του παραμυθιού και μαζί η φαντασία και το συναίσθημα των παιδιών. Ένα "αν" για να γυρίσει το αδράχτι και να φτιάξει νέους κόσμους που αντέχει η καρδιά τους. Ας τα εμπιστευτούμε! 

Θαρρώ πως πάντα κρύβουν μια βελόνα στην τσέπη. Για ράψιμο, για ξήλωμα ή τρύπημα, ό,τι χρειάζεται  κάθε φορά για να έρθει τούτος ο κόσμος στα μέτρα τους!

Εξαιρετική και η εικονογράφηση του ζωγράφου Δημήτρη Αναστασίου. Υπέροχο το εξώφυλλο με το αιωρούμενο αμάξι και την παράδοξη, κόκκινη ομπρέλα. Μου άρεσε πολύ το αποτέλεσμα που δημιουργεί η ξυλομπογιά και το μολύβι. Σου δίνει την αίσθηση ότι όλα είναι πιθανά και ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να επέμβεις στην εικόνα κάτι να σβήσεις, κάτι να προσθέσεις, κάτι να αλλάξεις.  Μου φάνηκε τόσο ταιριαστή με την ιστορία αυτή η ήρεμη ρευστότητα, αυτή η ασφαλής αβεβαιότητα που δημιουργεί το μολύβι, αυτή η απουσία του οριστικού...