English
Οι Ιάπωνες το ονομάζουν mono no aware. Μερικοί άλλοι λαοί τού έχουν αποδώσει άλλα ονόματα. Weltschmerz το ονομάζουν οι Γερμανοί, lacrimae rerum οι Ρωμαίοι. Στην ελληνική μπορεί να αποδοθεί ως πάθος για τα πράγματα. Ποια πράγματα; Τα καθημερινά, τα μικρά, τα φαινομενικά ασήμαντα.
Το διαβάσαμε μια Κυριακή πρωί. Η Κυριακή είναι μια περίεργη μέρα, με μια γλυκόπικρη, στοχαστική διάθεση – ίσως κάποιοι να τη χαρακτηρίσουν μελαγχολική. Ετσι κι ο «Ηλιος με μουστάκια» (εκδ. Καλειδοσκόπιο) της Μελίνας Σιδηροπούλου, όπου οι αφηγηματικές αναμνήσεις της «Μαρίνας» αναγκάζουν τα χείλη να μειδιάσουν, το μυαλό ν’ αναπολήσει και την καρδιά να σφιχτεί τόσο δα, όσο χρειάζεται για να καταλάβει.
Η ζωή είναι ένα πραγματικά αλλόκοτο ταξίδι. Στο ταξίδι της Μαρίνας ανατέλλουν ήλιοι με μουστάκια, μεσουρανούν, μεσουρανούμε κι εμείς μαζί τους χαρούμενοι, κι έπειτα –όχι απροειδοποίητα, αλλά ποιος θέλει να το αποδεχτεί;– δύουν κι απομένουμε εμείς να χτίζουμε πολύπλοκες κατασκευές στη φαντασία μας, προσπαθώντας να γεφυρώσουμε το χάσμα που χαίνει εμπρός μας.
Το βιβλίο είναι μια συλλογή ύμνων στους αιθεροβάμονες και στους εσωστρεφείς. Σε όσους παρατηρούν τη ζωή «απ’ έξω», και αυτό που παρατηρούν δεν τους πολυαρέσει, δεν το καλοδέχονται.
Η εικονογράφηση της Πέρσας Ζαχαριά δένει άψογα με το κείμενο, δίχως να το διακόπτει, δίχως να προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή μας από τα πάθη της μικρής «Μαρίνας». Αντίθετα, συμπληρώνει και περιγράφει το λεπτό ύφος του βιβλίου.