Eleftheria Online / Νέο μυθιστόρημα από τον Γρ. Χαλιακόπουλο: “Το χρώμα της απιστίας” / Σταυρούλα Λύκου / 6 Αυγούστου 2020

Με ένα νέο ανατρεπτικό μυθιστόρημα ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γρηγόρης Χαλιακόπουλος επανέρχεται στα λογοτεχνικά δρώμενα.    «Το Χρώμα της Απιστίας», έργο προσφάτως εκδοθέν από τον εκδοτικό οίκο «Καλειδοσκόπιο» «κλέβει» ευχάριστα με τον τίτλο του. Το φαντασιακό κατευθύνει προς την ερωτική απιστία, και πιστεύω πως πολλοί θα αναζητήσουν το χρώμα της. Ευτυχώς ο Χαλιακόπουλος μας εξαπατά και οδηγεί με τα γκέμια του τη μυθιστορία της απιστίας, σε μονοπάτια όπου η λογική με την τρέλα διαρκώς ξιφομαχούν. Τις τελευταίες δεκαετίες το μυθιστόρημα γνωρίζει μια αξιοθαύμαστη καρποφορία. Η σκόπιμη εμπορική υποβάθμιση της ποίησης, αποξένωσε μεγάλο μέρος του ελληνικού αναγνωστικού κοινού, από το πλέον παραδοσιακό στήριγμά του, τον στίχο με το συμπυκνωμένο νόημα. Η πεζογραφία κυριάρχησε οι δε πεζογράφοι έναντι των ποιητών άρπαξαν τα ηνία της εμπορικής κούρσας. Οι λογοτεχνικοί περίοδοι διαιρούμενες σε γενιές, σχολές και κινήματα, παρέχουν στον ερευνητή της ελληνικής γραμματείας άφθονο υλικό γνώσης, σχετιζόμενο όχι μόνο με τα έργα και τους συγγραφείς αλλά και την ώσμωση του καθενός με το σύνολο και με τον καθένα ξεχωριστά. Στο μικροσκόπιο της ανάλυσης του λογοτεχνικού κόσμου, παρατηρούμε ομοιότητες ή αποκλίνουσες γραφές από το γενικό και επαναλαμβανόμενο.

Στη συγγραφική διαδρομή τού συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, η αποκλίνουσα γραφή από το τετριμμένο, γίνεται αντιληπτή    από τα πρώτα του βιβλία. Το περί ου ο λόγος μυθιστόρημα εμπεριέχει μια δραματική καινοτομία. Θα εισχωρούσα με αδιακρισία στον προσωπικό ψυχισμό του συγγραφέα αν εκτιμούσα ότι θα με βοηθούσε να αντιληφθώ καλύτερα το έργο του. Το αποφεύγω όχι από διακριτική ευγένεια, αλλά για συμφεροντολογικούς λόγους, επειδή η ύφανση της ιστορίας του είναι εξόχως ποιοτική και δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ με τον ίδιο, αλλά αποκλειστικά με το «προϊόν» του.   

Αντιγράφω επακριβώς ένα απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του «Χρώματος της Απιστίας|» ως απτή απόδειξη της ανατρεπτικής γραφής του μυθιστοριογράφου:

«Ο Κωνσταντίνος, συγγραφέας επί χρόνια, έμαθε να βουτά την πένα του στο μελανοδοχείο των Θεών και των Δαιμόνων. Για όλους φαντάζει παρανοϊκός. Αυτός όμως αρνείται να κρίνει και να ερμηνεύσει τα συμβάντα της ζωής. Μ’ ένα γερό μακροβούτι στα κατάβαθα της συνείδησής του, απολαμβάνει τον έρωτα, το πάθος, την περιπέτεια, τη γνώση και τα καμώματα της μοίρας. Βιώνει την ευτυχία και την τραγωδία σαν αδελφές που εναγκαλίζονται καθημερινά στο ταξιδιάρικο μυαλό του. Μια νύχτα απιστεί απέναντι στο είδωλό του και το εγκαταλείπει».

Είναι ο ίδιος ο συγγραφέας εδώ; Συνέβη κάποτε στην προσωπική του ζωή να εγκαταλείψει το είδωλό του; Εκείνος γνωρίζει. Στο «Χρώμα της Απιστίας» όμως, το διαλαλεί περίτρανα στο οπισθόφυλλο. Τι συμβαίνει όταν κάποιος απιστήσει έναντι του ειδώλου του; Καταστροφή!

Αυτή την καταστροφή περιγράφει στο έργο του ο υπαρκτός συγγραφέας, για έναν άλλο νοερό συνάδελφό του,    με ψυχική διαταραχή ο οποίος επιλέγει λόγω απουσίας έμπνευσης να τερματίσει εκούσια την αγωγή του, έτσι ώστε να εκτροχιαστεί η τακτοποιημένη ζωή του, να παραφρονήσει τελείως για να περιγράψει το άνευ ορίων φαντασιακό του σε ένα βιβλίο. Δηλαδή, ανακαλύπτει θεματολογία μέσα από τις φωνές και τις εικόνες που εντυπώνονται στον κατατρεγμένο του εγκέφαλο.

Τι σύλληψη! Πληρώνει με τίμημα την είσοδό του στο ψυχιατρείο μόνο και μόνο για να βουτήξει την πένα του σε λίγη έμπνευση παραπάνω, την οποία βέβαια, αφειδώς τού παρέχει η μη ελεγχόμενη ψύχωσή του.

Εδώ μιλάμε για τον δημιουργό που θυσιάζει την ισορροπία του και την ελεγχόμενη ζωή του,    για να κυοφορήσει εν μέσω παράνοιας, το νέο του μυθιστόρημα. Είναι η στιγμή κατά την οποία το δημιούργημα ξεπερνά τον δημιουργό με δική του υπαιτιότητα.

Έχουμε συνταξιδέψει στο παρελθόν με άλλα έργα του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, όπως τα: «Πέθανα… αλλά σας βλέπω», «Το Ανάθεμα» «Η Καρδιά του Δότη» «Να Φοβάσαι τον Άνδρα» «Αγαπώ τη Δυσλεξία σου» και σε όλα η ανατρεπτική του διάθεση είναι εμφανής από την αρχή. Στο τελευταίο μυθιστόρημα η αιρετική του ιδιοσυστασία ξεπερνά και τον ίδιο, εφόσον διατυπώνει ένα λόγο, βασιζόμενος στον «αλγόριθμο» της προϊούσας παραφροσύνης τού ήρωά του. Ακολουθεί το πεπερασμένο για δώσει λύση στον επίλογο!

Βιώνει τη ζωή του ερωτευμένου Κωνσταντίνου με την δακτυλογράφο του Άννα, τη ζωή του Ιβάν του Τρομερού, του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και στο τέλος βιώνει ταυτόχρονα τον εαυτό του και το είδωλό του.

Βρήκα στο βιβλίο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, πλούσιο το υλικό της ιστορικής πληροφορίας, εξαιρετική τη γραφή του ιδιαίτερα στους αποκαλυπτικούς διαλόγους του, τολμηρή και με «μαεστρία θρασύτατη» θα υποστήριζα τη θεματολογία του και άκρως επικίνδυνη την ανάγνωσή του για όσους δεν υπέστησαν ποτέ σχάση με το άλλο τους μισό.

«Το Χρώμα της Απιστίας» δεν ανήκει στα βίπερ νέας γενιάς, αλλά στην πεζογραφία εκείνη που ο συγγραφέας δεν επιδιώκει την αντισυμβατικότητα για να προκαλέσει το ενδιαφέρον, αλλά συγκινεί γιατί ως συγγραφέας είναι εκ φύσεως    αντισυμβατικός.

Ο ίδιος μας δήλωσε για το έργο του: «Είμαι ικανοποιημένος που ολοκλήρωσα την ιστορία μου και δεν την εγκατέλειψα. Είναι σαν να ζητάς από έναν ηθοποιό που βλέπει, να υποδύεται επί σκηνής για μήνες έναν τυφλό. Ακόμα πιο δύσκολο να πρέπει να ταυτιστείς με την απόλυτη παράνοια, μέχρι να καταλάβεις ότι μπήκε η τελεία και η παύλα στον επίλογο. Πιστεύω όμως    ότι για να καταφέρω να βιώσω συγγραφικά την παραφροσύνη, σίγουρα διαθέτω ένα μεγάλο φορτίο απ’ αυτήν μέσα στα ψυχικά και νοητικά μου δώματα. Πάντα θεωρούσα την αποκαλούμενη «τρέλα» ως μια ιερή δυναμική που προσφέρει η ζωή σε κάποιους ανθρώπους με υψηλότατο τίμημα. Όσοι νομίζουμε ότι είμαστε υγιείς και χλευάζουμε τους διαφορετικούς και τους ασυνήθιστους, δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε το ντουλαπάκι του φαρμακείου μας για να διαπιστώσουμε πόσα ηρεμιστικά ή αντιαγχολυτικά καταναλώνουμε σαν στραγάλια. Αν κι αυτό δεν μας βοηθήσει, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τις πολιτικές μας επιλογές. Τότε θα κατανοήσουμε την προσωπική μας «τρέλα» και όχι του γείτονα. Ίσως έτσι καταλάβουμε, πώς άλλο είναι η προστασία μας από τον κορονοϊό και άλλο η απαγόρευση των διαδηλώσεων. Άλλο είναι η επαγγελματική κατάρτιση και άλλο η σχολική διδαχή. Και βέβαια άλλο οι συναυλίες με φορτηγό στο Κολονάκι και άλλο η αφαίρεση των καλλιτεχνικών μαθημάτων απ’ τα σχολεία. Τελικά αναρωτιέμαι μήπως δεν φαντασιώθηκα την παράνοια του Κωνσταντίνου στο «Χρώμα της Απιστίας» αλλά την έχω περίσσια μέσα μου… και ενδεχομένως την έχουμε όλοι μας;»

Το προτείνω ως    ένα κατάλληλο βιβλίο για συναρπαστικό διάβασμα.

Πηγή:

https://eleftheriaonline.gr/stiles/apopseis/chroma-apistias