This is not a blog / “Α ίσον μείον Α” / Λάζαρος Κολαξής / 10 Ιουνίου 2020

Ένα από τα βασικά προβλήματα που κρύβει η προσπάθεια για συστηματική επαφή με τις νέες κυκλοφορίες κόμικς είναι η εξαιρετικά μεγάλη πιθανότητα να αγνοήσει κανείς ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Έτσι, συμβαίνει να ανακαλύπτεις τυχαία, μετά από αρκετό καιρό, ένα κόμικ που φαντάζει διαφορετικό από τα άλλα, ένα κόμικ που κλέβει τις εντυπώσεις ήδη από τον παράδοξο τίτλο του. “Α=-Α”. Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ο συγκεκριμένος τίτλος δεν προέρχεται από κάποιον καλλιτέχνη άμεσα σχετιζόμενο με τον χώρο των κόμικς, αλλά από τον Δημήτρη Αναστασίου, ο οποίος προέρχεται από τη ζωγραφική. Φαινομενικά, οι δύο τέχνες δεν απέχουν ιδιαίτερα, αφού η οπτική επικοινωνία αποτελεί θεμελιώδη στοιχείο και των δύο, ωστόσο -φαντάζομαι- είναι αρκετά διαφορετική η προσέγγιση που ακολουθεί κάποιος για τη δημιουργία ενός πίνακα από τη δημιουργία ενός πάνελ, το οποίο όχι μόνο αποτελεί μέρος ενός συνόλου, αλλά συνήθως πρέπει να αφήνει και τον κατάλληλο χώρο για την τοποθέτηση των διαλόγων. Κι όμως, παρ’ ότι το “Α=-Α” πρόκειται για την παρθενική προσπάθεια του Αναστασίου στο χώρο τον κόμικς, η δουλειά του αποδεικνύεται μια από τις πιο περιπετειώδεις, φρέσκες, τολμηρές και φιλόδοξες προσπάθειες που έχουμε δει στην εγχώρια σκηνή εδώ και πολύ καιρό, ξεχωρίζοντας σε όλα τα επίπεδα.

Τι είναι αυτό, όμως, που μετατρέπει το “Α=-Α” σε μια τόσο μοναδική κυκλοφορία;

Αρχικά, η ιδέα. Το σενάριο ακολουθεί τον Άλφα, έναν νεαρό άντρα που αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, αναρωτώμενος αν βρίσκεται σε κάποιο όνειρο ή αν πατάει γερά στην πραγματικότητα. Έτσι, ξεκινά ένα συνειδησιακό ταξίδι αυτογνωσίας που τον μεταφέρει από τους αθηναικούς δρόμους σε ευρωπαικές πρωτεύουσες που ίσως να έχει επισκεφθεί, ίσως και όχι, σε πίνακες ζωγραφικής, σε τόπους φανταστικούς ή πραγματικούς, αλλά και σε χρονικές στιγμές της ίδιας του της ζωής. Αυτό το τόσο συναρπαστικό ταξίδι, χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: την Αμφιβολία, τη Συνειδητοποίηση (;), την Περιπλάνηση και την Αφύπνιση (;) με τη μετάβαση από το ένα μέρος στο άλλο να συνοδεύεται και από τη υιοθέτηση διαφορετικών σχεδιαστικών και αφηγηματικών τεχνικών.

Η ακραία ρεαλιστική προσέγγιση της εισαγωγής σύντομα θα πάρει μια πιο κομιξική μορφή, μόνο και μόνο για να μετατραπεί σε κάτι εξίσου διαφορετικό μερικές σελίδες αργότερα. Αντίστοιχα, τα αυστηρά οριοθετημένα πάνελ με τους πυκνούς φιλοσοφικούς διαλόγους που στοιβάζονται ανάμεσα τους σταδιακά παίρνουν μια γνώριμη μορφή, εκείνη των κλασικών μπαλονιών, αν και δεν αργεί η στιγμή που οι διάλογοι είτε θα εξαφανιστούν πλήρως, είτε θα αναμειχθούν ελεύθερα με τις υπέροχες εικόνες που απλώνει στις υπερμεγέθεις σελίδες του ο Αναστασίου.

Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να κάνω ένα μικρό σχόλιο για το ρεαλιστικό στοιχείο στα κόμικς. Προσωπικά, και όπως ίσως θα έχετε καταλάβει όσοι παρακολουθείτε τις κομιξικές αναρτήσεις στο blog, λατρεύω τις στυλιζαρισμένες και -γιατί όχι;- αφαιρετικές σχεδιαστικές προσεγγίσεις. Έτσι, όταν αντίκρυσα στις πρώτες σελίδες το ρεαλιστικότο ύφος των εικόνων τρόμαξα, άρχισα να αμφιβάλλω για το κατά πόσο μια τέτοια προσέγγιση θα δούλευε στις σελίδες ενός κόμικ. Τελικά, όμως, οι φόβοι μου καταρρίφθηκαν για δύο λόγους. Πρώτον, το συγκεκριμένο στυλ εξυπηρετούσε την πλοκή, το στάδιο της συνείδησης στο οποίο βρισκόταν ο Άλφα και δεύτερον, ο Αναστασίου μπολιάζει αυτές τις ρεαλιστικές εικόνες με διακριτικές δόσεις σουρεαλισμού, δημιουργώντας παράλογες καταστάσεις όπως αυτή της εικόνας που ακολουθεί.

Όλοι αυτοί οι συναρπαστικοί πειραματισμοί, αλλά και η χαλαρή αφηγηματική δομή αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία χάρη στη θεματική που εξυπηρετούν, τη θεματική που βρίσκεται στον πυρήνα αυτού του ταξιδιού. Την αμφιβολία. Αυτή η έννοια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αποτελώντας πηγή φιλοσοφικά πυκνών και απαιτητικών διαλόγων που εξερευνούν τη σημασία της για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά και τις ευεργετικές ή καταστροφικές διαστάσεις που μπορεί να λάβει. Ωστόσο, η εξάντληση του ζητήματος μέσα σε έναν περιορισμένο αιρθμό σελίδων είναι πρακτικά αδύνατη, οπότε το “Α=-Α” λειτουργεί σαν αφορμή για περαιτέρω προβληματισμούς.

Συνοψίζοντας, το “Α=-Α” πρόκειται για μια σημαντική κυκλοφορία. Πρώτα απ’ όλα, για τον ίδιο τον δημιουργό του, ο οποίος αφιέρωσε έξι χρόνια για την ολοκλήρωσή του, με το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώνει την προσπάθεια του στον απόλυτο βαθμό. Ύστερα, για την εγχώρια σκηνή κόμικς, αφού ίσως δώσει θάρρος σε άλλους δημιουργούς να τολμήσουν παρόμοιας φιλοδοξίας δουλειές, αναδεικνύοντας παράλληλα την ανάγκη για περισσότερες προσεγμένες εκδόσεις-στολίδια σαν και αυτή. Το κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ύστερα από τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών, μένει να φανεί, ωστόσο εμείς δεν θα πάψουμε να ελπίζουμε και να ανυπομονούμε για την επόμενη φορά που ο Δημήτρης Αναστασιάδης επιλέξει να μας αφηγηθεί κάποια νέα ιστορία.

Πηγή:

https://thisisnotabloggoddammit.wordpress.com/2020/06/10/%CE%B1-%CE%B1/