Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στην αρχή ήταν πολλές. «Δεν είχα ιδέα. Το βιβλίο ήταν πάντα ένας χώρος που μου άρεσε να τον ψάχνω, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ δημοσιογράφος είμαι. Να γράφω ήξερα» εξηγεί σήμερα, οχτώ μήνες μετά τα εγκαίνια του βιβλιοπωλείου. Η ίδια θυμάται τις πρώτες κουβέντες των ανθρώπων των εκδοτικών οίκων (κυρίως των μικρών), όταν τους έλεγε ότι είναι έτοιμη να ανοίξει το δικό της. «Με ρωτούσαν: “είσαι σίγουρη για αυτό που πας να κάνεις; Μήπως είσαι τρελή”»; εξηγεί.

Πια μπορεί να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους της είπαν αυτά τα λόγια. «Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι το ανοίξεις ένα βιβλιοπωλείο είναι ένα δύσκολο πρότζεκτ, ειδικά την περίοδο που μιλάμε. Το βιβλίο έχει ακριβύνει και σε πολλές περιπτώσεις έχει γίνει είδος πολυτελείας. Και ένα μικρό βιβλιοπωλείο σαν το δικό μου, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις εκπτώσεις μιας μεγάλης αλυσίδας. Εμείς αγοράζουμε σε τελείως διαφορετικές τιμές» συμπληρώνει η Κική Βασσάλου.

Τα παιδιά που διαλέγουν μόνα τους τα βιβλία και «Τα Παπούτσια της Δασκάλας»

Αυτό που την έχει χαροποιήσει, όμως, ιδιαιτέρως είναι ότι το Μπερλίν έχει τύχει πολύ θερμής υποδοχής από τους κατοίκους των Πετραλώνων. Μόνο κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, η οποία έγινε λίγο μετά το άνοιγμα του μαγαζιού, πέρασαν δύο ντόπιοι προκειμένου να αγοράσουν μερικά βιβλία για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ανάμεσα σε αυτές, μια Ιταλίδα μεταφράστρια που αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να πουλήσει ό,τι είχε και δεν είχε στο Μιλάνο και να φτιάξει μια νέα ζωή στην Ελλάδα.

«Οι ντόπιοι το έχουν αγκαλιάσει γιατί άνοιξε στη γειτονιά ένα βιβλιοπωλείο και όχι ένα ακόμη καφέ» προσθέτει. Ο χώρος βρίσκεται αρκετά κοντά στα σχολεία της γειτονιάς και, τους χειμώνες, όπως εξηγεί, πολλοί μαθητές μετά το τελευταίο κουδούνι έρχονται στο Μπερλίν και κάθονται αρκετή ώρα μέσα στη ζεστασιά του, ψαχουλεύοντας βιβλία.

Πολλά από αυτά είναι ποδοσφαιρικά. Όσο συζητάμε, η Κική επεξεργάζεται τα ράφια, ψάχνοντάς τα επιμελώς. Μετά από μόλις μερικά δευτερόλεπτα, έχει αραδιάσει πάνω στο μεγάλο τραπέζι ένα σωρό βιβλία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με το λαοφιλέστερο άθλημα στον πλανήτη.

Το μάτι μου πέφτει απευθείας πάνω στα Παπούτσια της Δασκάλας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο εικονογραφημένο παραμύθι, το οποίο πραγματεύεται την ιστορία της Σόφης, μιας μαθήτριας που ανακαλύπτει ότι η καινούργια της δασκάλα, όταν δεν είναι στο σχολείο, βρίσκεται στα γήπεδα στην τηλεόραση.

Το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία της δασκάλας Ντόρις Μυριανθέα, η οποία εργάζεται ως εκπαιδευτικός και παράλληλα ως διεθνής διαιτητής στην Κύπρο, και αναφέρεται στις κοινωνικές προκαταλήψεις που θέλουν τη γυναίκα να μην έχει καμία θέση στο ποδόσφαιρο και πώς αυτές μπορούν τελικά να αλλάξουν μέσα από μάτια ενός νεαρού κοριτσιού που ανακαλύπτει τον κόσμο.

[...]

«Μου αρέσουν οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από το ποδόσφαιρο»

«Φέρνω βιβλία που τα βρίσκω ενδιαφέροντα. Όσον αφορά το ποδόσφαιρο, μπορώ να σου πω ότι μου αρέσουν κυρίως οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτό» προσθέτει. Η Κική έζησε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών της χρόνων στον Κορυδαλλό, και πιο συγκεκριμένα σε ένα σπίτι που απείχε μόλις μερικά μέτρα από το γήπεδο της Προοδευτικής.

«Ένιωσα όλη αυτή την κόντρα με τον Ιωνικό στο πετσί μου. Θυμάμαι όταν ήταν να γίνει κάποιο ντέρμπι έκλειναν μέχρι και τα φροντιστήρια. Είχαν έρθει στο σχολείο μερικά παιδιά από τη Νίκαια και όλα τα υπόλοιπα, όταν το έμαθαν, άρχισαν να παίρνουν στο κυνήγι. Ευτυχώς που μπήκε μπροστά ο δάσκαλος και τους είπε ότι δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο» λέει.

Και τα δυο της παιδιά ασχολούνται ενεργά με το άθλημα και παίζουν στην ακαδημία του Αδέσποτου Αθηνών που έχει βάση στο γήπεδο του Ρουφ. «Εδώ που μένουμε υπάρχουν πολλές ιστορικές ομάδες. Ο ΠΑΟ Ρουφ, η Αθήνα 1990, ο Πανθησειακός με τον οποίο συνορεύουμε».

[...]

Έχει περάσει ήδη μία ώρα από το άνοιγμα του μαγαζιού και παρά τον καύσωνα, οι περαστικοί περνούν την είσοδό του, ο ένας μετά τον άλλο. Η Κική σηκώνεται να τους εξυπηρετήσει. Ίσως ψάχνουν κάποιο νέο ποδοσφαιρικό βιβλίο για τις φετινές τους διακοπές.