Συνέντευξη στην Αγνή Στρουμπούλη / Φωτεινή Καραβίδα / 15 Νοεμβρίου 2019

1. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την αφήγηση παραμυθιών;

Με απασχολούσε έντονα η μνήμη που ένοιωθα ότι κουβαλώ από τους παλαιότατους προγόνους μου, και δεν είχε βρει το πεδίο να εικονιστεί• να τρυπώσει στην συνείδησή μου.

Αναζητούσα… Τυχαία ήρθα σ’ επαφή με μια Συλλογή λαϊκών παραμυθιών και μαγεύτηκα! Η Αφήγηση απαιτεί απόλυτο δόσιμο. Αυτό ζητούσα! Να είμαι συνεπαρμένη με το σώμα, τη σκέψη, το αίσθημα! Εκτίθεσαι και ανακαλύπτεις. Αν είσαι ψεύτικος, καταρρέει η πρόθεσή σου να κοινωνήσεις με το «κοινό» σου. Δρόμος δύσκολος, απαιτητικός, πλούσιος σε εμπειρίες. Το παραμύθι της προφορικής παράδοσης είναι ένα πυκνό σε μνήμη σώμα. Αφηγούμαι τα παραμύθια αυτά 23 ολόκληρα χρόνια και δεν έχουν καθόλου ξεφτίσει.

2. Η συλλογή  «Το κουντουνάκι» πως προέκυψε;

Όταν η μεγάλη μου εγγονή, η Αγνή, ήταν 2,5 χρόνων, την είχα στην αγκαλιά μου και της έλεγα τον Τσουγκρούτ, ένα παραμύθι με ρυθμικές, επαναλαμβανόμενες φράσεις. Κι επειδή όλα συνέβαιναν μέσα σ’ ένα μεγάαααλο τσουκάλι, κάθε φορά που επανέρχονταν η φράση, έκανα μια κυκλική κίνηση με το χέρι μου, έτσι όπως θ’ ανακατεύαμε με μια κουτάλα το περιεχόμενο ενός τσουκαλιού. Πολύ γρήγορα το παιδάκι μιμήθηκε την κίνησή μου και, αν όχι όλα τα λόγια, το ρυθμό της ομιλίας. Ε, τότε σκέφτηκα ότι υπάρχουν διάσπαρτα σε διάφορες συλλογές τέτοιου τύπου παραμύθια, που απευθύνονται σε μικρά μικρά παιδιά και αποφάσισα να τα συγκεντρώσω σε ένα βιβλίο για τον γονιό ή τον παιδαγωγό που θα θελε να τα αφηγηθεί!

3. Συνεργαστήκατε με την εικονογράφο στην απόδοση των παραμυθιών, στην όλη εμφάνιση του βιβλίου καθώς και στο σχεδιασμό του;

Ναι! οι δύο εκδότριες του «Καλειδοσκόπιου», Αλέξα Αποστολάκη και Ελένη Σταμπόγλη είχαν το κέφι να γίνει ένα βιβλίο που η εμφάνισή του να ταυτίζεται με το περιεχόμενό του!

Συζητήσαμε ένα ένα τα σχέδια και την τόσο ευφάνταστη πρόταση της γραφίστριας Εριφύλης Αράπογλου.

4. Η συλλογή σας αυτή, απετέλεσε έναυσμα για να σας καλέσουν σε σχολεία; Αν ναι με ποιο τρόπο ή τρόπους τα παρουσιάσατε;

Όταν ολοκληρώθηκε αυτή η συλλογή, υπήρχε έτοιμο ρεπερτόριο για αφηγήσεις σε πολύ μικρά παιδιά. Οπότε η πρόσκληση ερχόταν από Παιδικούς Σταθμούς και Νηπιαγωγεία εντός και εκτός Αττικής. Το υλικό προσφέρονταν για να τονιστεί ο παιγνιώδης τρόπος, η πρόκληση για συμμετοχή των παιδιών – με λόγια και με κίνηση – η μελοποίηση αποσπασμάτων και πάλι η πρόκληση να τραγουδήσουν και τα παιδιά μαζί μας. Και βέβαια συνοδεύομαι από μουσικό που εντείνει τη ρυθμική – μουσική διάσταση του λόγου, με διάφορα μουσικά όργανα, πολλαπλασιάζοντας τα ερεθίσματα και τις αφορμές για να ζωντανέψει το παραμύθι.

5. Στο τέλος του κάθε παραμυθιού έχετε ένα αίνιγμα. Πως προέκυψε αυτή η επιλογή σας; Τα αινίγματα αυτά είναι δικά σας ή από κάπου τα αντλήσατε;

Μέσα στο μεγάλο περιβόλι της προφορικής παράδοσης, φυτρώνουν και τα αινίγματα. Πάλι ένας τρόπος να προκαλέσεις την φαντασία, την παιγνιώδη πλευρά της σκέψης για να βρει τη λύση.

Είναι λοιπόν μια μικρή παράταση του παιχνιδιού, ένα φιλάκι πριν κλείσει η σελίδα. Μια αφορμή ν’ αστράψουνε ακόμη μια φορά τα μάτια του μικρού συμπαίκτη μας και να ολοκληρωθεί η «συνενοχή» στη χαρά!