Στο σπίτι μου είχαμε μια πολύ πλούσια βιβλιοθήκη. Από το δημοτικό διάλεγα τα βιβλία με τους τίτλους που μου κινούσαν περισσότερο το ενδιαφέρον και προσπαθούσα να τα διαβάσω. «Το Όνομα του Ρόδου», «Ο Λύκος της Στέπας», «Ντέμιαν», «Ο Πύργος», «Η Μεταμόρφωση». Άνοιγα το βιβλίο. Που είναι ο Λύκος στην Στέπα; Αυτός ο Πύργος δεν έχει ιππότες; Τί μεταμόρφωση είναι αυτή ακριβώς αν δεν έχει ρομπότ η ιστορία; Μετά από δύο τρεις σελίδες το μυαλό μου γινόταν κόμπος και σταματούσα. Ηρεμούσα με Μίκυ Μάους, Αστερίξ και την σειρά βιβλίων «Οι Μυστικοί Εφτά» και προσπαθούσα πάλι μετά από λίγες μέρες. Ιδικά το Όνομα του Ρόδου πρέπει να το είχα αρχίσει πάνω από δέκα φορές!

Αυτά όμως που θυμάμαι ότι με γοήτευαν περισσότερο και ήταν φτιαγμένα έτσι ώστε να τα καταλάβω, ήταν τα βιβλία με την εικονογραφημένη μυθολογία. Οι Μύθοι του Αισώπου, Οι Δώδεκα Θεοί του Ολύμπου, Η Αργοναυτική Εκστρατεία, Η Οδύσσεια, Οι άθλοι του Θησέα και του Ηρακλή, Ο Δούρειος Ίππος και το αγαπημένο μου, Ο Μέγας Αλέξανδρος. Ειδικά το τελευταίο με είχε επηρεάσει πάρα πολύ. Έχοντας την επίγνωση ότι τα περισσότερα που διάβαζα ήταν μυθολογία, ξαφνικά είχα μπροστά μου ένα νεαρό αγόρι με λεοντή στο κεφάλι, που έγινε βασιλιάς πολύ μικρός και «κατέκτησε όλο τον τότε γνωστό κόσμο». Λάτρευα το πως δεν συμβιβαζόταν με τους κανόνες. Κανείς δεν μπορεί να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό; Τον κόβει με το σπαθί! Η έκλειψη σελήνης είναι κακός οιωνός για εμάς; Είναι και για τους άλλους!  Διάβαζα και ξαναδιάβαζα όμως, την στιγμή που έπαιρνε για πρώτη φορά τον Βουκεφάλα από τα χαλινάρια και τον άλλαζε κατεύθυνση για να μην βλέπει  την σκιά του και φοβάται. Και μετά ανέβαινε πάνω του και τρέχανε μαζί!

Μετά μπήκε στην ζωή μου «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» του J.R.R. Tolkien. Πριν βγει η ταινία! Μπήκα τόσο πολύ στην ιστορία και στον τόσο άρτια φτιαγμένο κόσμο της Μέσης Γης που διάβασα την τριλογία πάρα πολύ γρήγορα. Το τρίτο μέρος, την «Επιστροφή του Βασιλιά», τη διάβασα σε μιάμιση μέρα! Δεν άντεχα να μην το φτάσω στο τέλος. Η ιστορία του Άραγκορν, η ταπεινότητά του, η απίστευτη δύναμή του στη μάχη και η θέλησή του να βοηθήσει το καλό να νικήσει, χωρίς να έχει την λαχτάρα του θρόνου, είναι για μένα η επιτομή του ήρωα. Βασιλιάς και ο Άραγκορν, όπως ο Αλέξανδρος. Αλλά πιο ανθρώπινος. Παράδοξο δεν είναι; Ίσως αυτά τα βιβλία με τους μύθους, τα ξωτικά , τους γόρδιους δεσμούς και τους βασιλιάδες, να με έκαναν να αγαπήσω την ιστορία και  τις ιστορίες με την ευρύτερη έννοια. Να μπω στο Ιστορικό και στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Να είμαι με το ένα πόδι στην πραγματικότητα και το άλλο στον μύθο. Όπως είναι και αυτά που γράφω.

 

Ο Νίκος Πουρσανίδης σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το Νέο Εθνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Βασίλης Βαφέας και ο Στίβεν Φρίαρς. Τα διηγήματά του «Πέρα από το Δάσος & Η Μαγεμένη Καρυδιά» εκδίδονται από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, ξεχώρισαν στις μικρές λίστες του Περιοδικού Αναγνώστης, ενώ η «Μαγεμένη Καρυδιά» βραβεύτηκε με το 1^ο Βραβείο στο 1^ο Olympia Creative Ideas Pitching Lab που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της 21ης διοργάνωσης του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και νέους (2018).