Κόκκινη Αλεπού / Μόνο η μνήμη θα μας σώσει / Ζωή Κοσκινίδου / 27 Ιανουαρίου 2022

Η 27η Ιανουαρίου έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με ψήφισμά της την 1η Νοεμβρίου 2005 και ο λόγος που επιλέχτηκε η συγκεκριμένη ημέρα του Ιανουαρίου ήταν γιατί στις 27/1/1945 τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το Άουσβιτς-Μπιρκενάου, το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης του ναζιστικού καθεστώτος. Στόχος της θεσμοθέτησης της διεθνούς αυτής ημέρας είναι – μεταξύ άλλων – κάθε κράτος-μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών να δημιουργήσει εκπαιδευτικά προγράμματα μέσα από τα οποία οι νεότερες γενιές ανθρώπων να μάθουν τι συνέβη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, να ακούσουν, να διαβάσουν για τις θηριωδίες των Ναζιστών, να ενημερωθούν, ώστε να βοηθήσουν μέσα από τη γνώση την πρόληψη μελλοντικών πράξεων γενοκτονίας. Γιατί η μνήμη είναι αυτή που ως ανθρωπότητα θα μας σώσει από μελλοντικές ίδιες πράξεις.

Η Μαρίζα Ντεκάστρο υπογράφει ένα συγκλονιστικό βιβλίο – μαρτυρία μιας οικογένειας Ελλήνων Εβραίων, που με τη βοήθεια του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) κρύφτηκαν στο χωριό Μάτσανι της Κορινθίας (μετέπειτα Κρυονέρι) και πέρασαν εκεί τον τελευταίο χρόνο της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας. Η ιστορία είναι αληθινή και τη βίωσε στενό συγγενικό πρόσωπο της συγγραφέα. Μέσα από το κείμενό της, η Μαρίζα Ντεκάστρο, δίνει σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση την ιστορία της οικογένειας Αβραάμ και Φρίντας Καμχή, όπως τη βίωσε η μικρή κόρη της οικογένειας, η Ρεβέκκα. Οι προσωπικές μαρτυρίες έχουν τεράστια αφηγηματική δύναμη, που τη νιώθεις σε κάθε λέξη που διαβάζεις, λέξεις που γεννούν εικόνες πέρα από αυτές της εξαιρετικής και πολύ εύστοχης εικονογράφησης της εικαστικού Χαράς Μαραντίδου. Το “Οι δικοί μας άνθρωποι” (εκδ. Καλειδοσκόπιο) απευθύνεται σε παιδιά από 7 ετών και είναι ίσως ένα από τα ελάχιστα βιβλία ελληνικής παραγωγής που μιλάει με τόσο απλό αλλά εύληπτο τρόπο σε παιδιά αυτής της ηλικίας για ένα τόσο σημαντικό ιστορικό γεγονός και που χωρίς να διέπεται από ίχνος διδακτισμού, δίνει στους αναγνώστες μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουν, να συζητήσουν, να ψάξουν και κυρίως να μην ξεχάσουν ποτέ. (Διαβάστε την κριτική του βιβλίου εδώ.)

“Τα χρόνια έχουν περάσει μα εγώ δεν έχω ξεχάσει, κι όλα, όλα τώρα θα τα πώ“. Αυτά είναι τα λόγια της Ζάζας, μιας κούκλας που αφηγείται τη ζωή της και τα όσα είδε ως παιχνίδι παιδιού που βίωσε το Ολοκαύτωμα, μέσα από την πένα της συγγραφέα Αργυρώς Πιπίνη και τα πινέλα του εικονογράφου/εικαστικού Πέτρου Μπουλούμπαση. Οι δυο τους δημιούργησαν ένα βιβλίο για παιδιά που μιλάει μέσω της μυθοπλασίας για τα γεγονότα της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της φρίκης του θανάτου. Μέσα από το τέχνασμα της αφήγησης της κούκλας, η Αργυρώ Πιπίνη μιλάει για την ζωή των παιδιών και όλα τα βίαια που βίωσαν εκείνη τη μαύρη περίοδο. Κείμενο λυρικό, εικονογράφηση που ακολουθεί το ίδιο μοτίβο, και το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικής αισθητικής και αξίας έργο, που και αυτό κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. (Διαβάστε την κριτική του βιβλίου εδώ).

Πηγή:

https://kokkinialepou.gr/mono-i-mnimi-tha-mas-sosei/amp/