Nakasbookhouse / Η Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου και το βιβλίο "Ψίθυροι στην αμμουδιά" / Σοφία Πολίτου-Βερβέρη / 9 Ιουλίου 2019

Η Σοφία Πολίτου-Βερβέρη σε μια συνέντευξη με την Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου για το νέο της βιβλίο "Ψίθυροι στην αμμουδιά", των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο, σε εικονογράφηση Έφης Κοκκινάκη.

Η Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έχει καταγωγή από τον Πόντο και την Κρήτη. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων. Έχει εργαστεί σε διάφορους φορείς και ΜΚΟ, με αντικείμενο την ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση σε θέματα πολιτισμού και περιβάλλοντος. Για δεκαέξι χρόνια αρθρογραφούσε στο παιδικό ένθετο «Οι Ερευνητές πάνε παντού» της εφημερίδας Καθημερινή. Από το 2003 εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Στη λογοτεχνία εμφανίζεται με παραμύθια, ιστορίες βραχείας φόρμας, διασκευές κλασικών έργων, βιβλία γνώσεων & δραστηριοτήτων και ποίηση, από το 2005. Έργα της έχουν βραβευτεί από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. 

Ένα βιβλίο με καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, διαφορετικό όμως από τα άλλα είναι το νέο σας έργο με τίτλο «Ψίθυροι στην αμμουδιά» από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. Αντιλαμβανόμαστε πως ένας μικρός μικρόκοσμος μάς περιβάλλει, ψιθυρίζει γύρω μας όπου κι αν βρισκόμαστε, επιβιώνει όμως τις περισσότερες σωστές μόνο χάρη στην καλή μας πρόθεση, τη γνώση, την υπευθυνότητα. Μιλήστε μας λίγο για την υπόθεση του βιβλίου σας.
Την περιγράψατε ήδη σε μεγάλο βαθμό. Κλείστε τα μάτια και μεταφερθείτε νοερά σε μία αμμουδερή παραλία. Ζώα και φυτά που εκεί είναι το σπίτι τους, το οικοσύστημα διαβίωσής τους, ή αλλιώς το ενδιαίτημά τους, για να το πούμε πιο επιστημονικά, ξεκινούν τη μέρα τους. Ο αστερίας και η αλιώτιδα, ένα όστρακο που το ξέρουμε και ως «αυτί της θάλασσας», πιάνουν ψιλή κουβέντα με αφορμή ένα μικροεπεισόδιο ανάμεσα σε μια καβουρίνα με τα καβουράκια της και ένα κρινάκι της θάλασσας. Η σοφή θαλάσσια χελώνα παρακολουθεί και στοχάζεται, ενώ στην παρέα προστίθεται και ένας ασημόγλαρος με αυξημένη παρατηρητικότητα και διάθεση να μάθει καινούργια πράγματα. Όλα φαίνονται ήρεμα και καθημερινά, ώσπου ακούγεται ένας ρυθμικός θόρυβος, που ολοένα και πλησιάζει. Είναι ανθρώπινα βήματα. Ένα ζευγαράκι νέων παιδιών, που κάνουν τη βόλτα τους στην αμμουδιά. Ξαφνικά το κρινάκι θα βρεθεί σε άμεσο κίνδυνο. Γιατί; Τι τελικά θα συμβεί; Δεν έχετε παρά να το ανακαλύψετε στις σελίδες του βιβλίου!

Το κρινάκι της θάλασσας, ο βασικός ήρωας του βιβλίου σας, έχει θέση μέσα στις δικές σας καλοκαιρινές αναμνήσεις; Πώς προέκυψε η απόφαση να γράψετε κάτι γι’ αυτό;
Έχω από παιδί μια ιδιαίτερη αγάπη στους αφανείς ήρωες της φύσης και της κοινωνίας, ειδικά όταν πορεύονται μοναχικοί και ανυπεράσπιστοι στα δύσκολα. Την καρδιά μου έκαναν να χτυπά δυνατότερα πλάσματα που μπορεί να μην τα έπιανε το μάτι σου, αλλά είχαν μια τίμια, αληθινή, αξιοπρεπή στάση ζωής και συμπεριφοράς απέναντι στον εαυτό τους και στον κόσμο. Και μια ιδιαίτερη -εσωτερική κυρίως- δύναμη και ομορφιά,  που δεν φωνάζει για να κάνει αισθητή την παρουσία της, αλλά προσφέρει το καλύτερο που μπορεί, με όσες δυνάμεις και ικανότητες διαθέτει, αθόρυβα, σταθερά, αγαπητικά. Μια γιαγιά στο χωριό που ανοίγει το σπίτι της και την αγκαλιά της στο κατατρεγμένο προσφυγάκι, είναι ένα τέτοιο πλάσμα. Ο δάσκαλος, ένας καλλιτέχνης της γειτονιάς που «εκπέμπει» ήθος με τα λόγια και τις πράξεις του, είναι ένα τέτοιο πλάσμα. Το κρινάκι της θάλασσας είναι ένα τέτοιο πλάσμα. Και εγώ τάσσομαι πάντα δίπλα σε αυτά τα πλάσματα, όπως και όσο μπορώ. Η γραφή είναι ένας από τους δικούς μου τρόπους.

Μας συστήνετε ένα ευαίσθητο οικοσύστημα, τοπία και εικόνες της ελληνικής θάλασσας και ακτής, που οι περισσότεροι από εμάς χτίσαμε τις καλοκαιρινές μας πατρίδες. Τι γίνεται στη χώρα μας; Η αγάπη και η έγνοια για το φυσικό περιβάλλον χάνεται με τα χρόνια ή χτίζεται με τα χρόνια;
Η εικόνα που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό διαβάζοντας την ερώτησή σας είναι ασπρόμαυρη. Το άσπρο αντιστοιχεί στο «χτίζεται» και το μαύρο στο «χάνεται». Συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο, αντιπαλεύουν μέσα μας και γύρω μας και τα δύο. Πιστεύω ότι αυτό που μας εμποδίζει να μετατρέψουμε την εικόνα από ασπρόμαυρη σε πολύχρωμη και ξεκάθαρα ελπιδοφόρα είναι το ότι οι δράσεις μας είναι αποσπασματικές και δεν αποτελούν συνειδητή απόφαση όλων μας. Δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε λειτουργικά και συντεταγμένα ως άτομα, ως κοινωνία, ως πολιτεία, που θεσπίζει νόμους οι οποίοι ισχύουν -πρέπει να ισχύουν- για όλους και να τους σέβονται όλοι. Έτσι, γίνονται πολύ σημαντικά πράγματα και στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά τις περισσότερες φορές αποσπασματικά και χωρίς συνέχεια. Είναι κυρίως οι άνθρωποι, μεμονωμένες μονάδες και ομάδες, που κάνουν τη διαφορά. Και αυτό δεν προσδίδει διάρκεια και αποτελεσματικότητα στην όποια προσπάθεια, δεν υπηρετεί την ποιοτική και ποσοτική διαφορά που προσδοκούμε, που μας αξίζει και που οφείλουμε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενεές. Αναπόφευκτα καταλήγουμε στην κομβική σημασία που έχει η αγωγή και η παιδεία την οποία παρέχει στα παιδιά της μια κοινωνία, μια χώρα. Γιατί είμαστε ικανοί για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Οι δεξιότητες της κριτικής σκέψης, της διάκρισης, της ενσυναίσθησης και της κοινωνικής συνείδησης που αποκτούμε από μικροί στην οικογένεια, στο σχολείο, στο δικό μας μικρόκοσμο, μπορούν να μας κάνουν καλύτερους πολίτες και καλύτερους ανθρώπους. Τότε δεν μπορεί παρά να διαφυλάξουμε αλώβητο και το φυσικό περιβάλλον.

Πολύ χρήσιμες και οι προτάσεις σας για εκπαιδευτικές δραστηριότητες στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Το κρινάκι θα μπορούσε να ταξιδέψει μέσα στις σχολικές τάξεις; Τι θα προτείνατε στους εκπαιδευτικούς αλλά και τους εμψυχωτές των χώρων δημιουργικής έκφρασης για παιδιά;
Να κουβεντιάσουν, να ερευνήσουν, να παίξουν, να δημιουργήσουν, να δράσουν μαζί τους. Να τα παρακινήσουν να γίνουν συνειδητοί και ενεργοί συνάνθρωποι και πολίτες, με το δικό τους παράδειγμα πρώτα απ’ όλα. Το σύνθημά μου είναι «Διαβάζω και Δημιουργώ». Περνώ από τη σκέψη και το συναίσθημα στη δράση, τη συνεργασία και την προσφορά. Η ζωή μας είναι πλέον τόσο περίπλοκη και απαιτητική, που για να ανακαλύψουμε και να απολαύσουμε το δικό μας βηματισμό σε αυτήν, πρέπει να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τις οθόνες και να την πάρουμε στα χέρια μας με όρεξη και συλλογικότητα, με φαντασία και καλοσύνη. Μαζί με τα παιδιά μας. Γι’ αυτό και στο βιβλίο προτείνουμε δραστηριότητες στο σχολείο και στο πεδίο. Που κινητοποιούν σώμα, μυαλό και συναίσθημα. Και μας βάζουν ενεργητικά και δημιουργικά στο μεδούλι της ζωής. 

Ετοιμάζετε κάποιο νέο έργο; Αν ναι, θα θέλατε να μας αποκαλύψετε το θέμα του; 
Πάντα έχω κάτι στα σκαριά, δύσκολο να…κάτσω στ’ αυγά μου. Το Σεπτέμβρη θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Σαϊτη ένα παραμύθι μου που αγαπώ πολύ και συνδέθηκε με τα πρώτα βήματά μου ως εκπαιδευτικός. Τιτλοφορείται «Το Αόρατο χωριό». Ένα σκανταλιάρικο «μαγικό» Μολύβι προσγειώνεται στο Αόρατο Χωριό και δίνει μορφή στους μέχρι τότε αόρατους κατοίκους του. Αυτό θα προκαλέσει μεγάλο ενθουσιασμό αλλά και…παρατράγουδα, καθώς ο καθένας και η καθεμιά τους θα αρχίσει να πιστεύει ότι είναι ομορφότερος, εξυπνότερος, καλύτερος από τους άλλους. Τότε το σκανταλιάρικο Μολύβι θα φροντίσει να πάρουν το μάθημά τους. Είναι μια ιστορία για τα διαφορετικά πρόσωπα, πράγματα, σχήματα και χρώματα στη ζωή μας, που την κάνουν τόσο πολύτιμη και ενδιαφέρουσα. Την ξεχωριστή εικονογράφηση έχει κάνει η Έφη Κοκκινάκη.

Πού θα μπορούσαν να σας συναντήσουν οι αναγνώστες σας, διαδικτυακά αλλά και από κοντά;
Διαδικτυακά στη σελίδα μου στο facebook και στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Από κοντά, στη Νέα Σμύρνη όπου κατοικώ και εργάζομαι, αλλά και όπου με καλέσετε, με αφορμή τα βιβλία μου και όσα αγαπώ να μοιράζομαι με τους ανθρώπους.
e-mail: evitsitiridou@gmail.com       
blog: http://www.evitsitiridou.me      
facebook: https://www.facebook.com/evi.tsitiridou  

Πηγή:

https://www.nakasbookhouse.gr/psithyroi-stin-ammoydia