Αντιφώνηση Κυριάκου Χαραλαμπίδη στην απονομή του Kυπριακού Κρατικού Λογοτεχνικού Βραβείου για Μικρά Παιδιά*

Ευχαριστώ θερμά την Κριτική Επιτροπή για την τιμή που μου έκανε να βραβεύσει το βιβλίο μου «Σαλιγκάρι και φεγγάρι» στην περίτεχνη έκδοση του Καλειδοσκοπίου: ένα βιβλίο με ποιήματα για παιδιά. Ίσως αυτό να είναι συμβολικό. Ίσως να είναι για μένα και μια αναγωγή, μια υπενθύμιση για το πρώτο ξεκίνημα και την ολοκλήρωση του κύκλου.

Άρχισα να γράφω ποιήματα από τότε που ήμουν εννέα ετών. Τώρα ακουμπώ στα ογδόντα. Πάντοτε βλέπω την ποίηση ως ένα χρέος απέναντι σ’ αυτήν, αλλά και ως υπηρεσία προς τα έξω. Αν ο Θεός μάς χαρίζει ταλέντο, οφείλουμε να μη λησμονούμε κάτι που έλεγε ο Τσέχωφ, ότι «το ταλέντο είναι μεγάλη ευθύνη». Πρώτη και κύρια ευθύνη μας είναι τα παιδιά. Με τα χρόνια, κατάλαβα ότι η παιδική λογοτεχνία αποκτά το αληθινό της νόημα όταν απορρέει από την ίδια την παιδικότητα των συγγραφέων, που δεν περιορίζονται απλώς σε στοιχεία παιδικής θεματολογίας. Όλο το ζήτημα είναι να επανεύρουμε οι μεγαλύτεροι την παιδικότητά μας και να γνοιαζόμαστε ώστε τα παιδιά, μεγαλώνοντας, να μην απολέσουν ποτέ το αμόλυντο, που είναι η αθωότητά τους. Αν έγραψα παιδικά ποιήματα, στηρίζονται σ’ αυτή τη βάση.

Την αφορμή μού την έδωσε η κόρη μου η Δάφνη, τότε που ήταν στο δημοτικό, και αργότερα τα δυο εγγόνια μου, η Ηρώ και ο Πάρης, που μου αποκάλυψαν τι σημαίνει να είσαι παππούς. Θέλω να πω, να νιώθεις πως έχεις την ίδια ηλικία με αυτά, και φυσικά να θυμάσαι τον Πικάσσο που είπε: «Μου πήρε ενενήντα χρόνια για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί». Πώς το επιτυγχάνει κανείς αυτό; Νομίζω πως το μυστικό είναι να γίνεσαι εφευρέτης του εαυτού σου και να ανατρέπεις την εικόνα σου στο όνομα της  λαχτάρας σου να υπηρετείς την τέχνη και τον έρωτα της ζωής στις ποικίλες μορφές τους.