Ο Αναγνώστης / Άνθρωποι / Μαρίζα Ντεκάστρο / Απρίλιος 2021

Ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου; Μα υπάρχουν δυνατοί άνθρωποι ή μήπως ο κόσμος χρειάζεται κάτι άλλο για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα;

Ας δούμε πώς το σκέφτεται ο Δημήτρης Μπασλάμ.

Στον ουρανό μιας πόλης εμφανίζεται ξαφνικά ένα τεράστιο κόκκινο στρογγυλό. Αποσβολωμένοι οι κάτοικοι το κοιτάζουν και  αναρωτιούνται πώς να το απομακρύνουν. Και τότε αρχίζει ένα γαϊτανάκι από φήμες που σπέρνουν τα «Πουλιά της Ζωηρής Μέρας» για κάποιους «δυνατούς» και «σοφούς» που θα το μπορούσαν. Είναι οι Γίγαντες με τα μουστάκια, οι Ελέφαντες της γενιάς των Λούις, οι Χοντροκεφαλοι που φτύνουν (λέξεις) και μερικοί ακόμα οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα χρήσιμο παρά εξακολουθούν να πορεύονται σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους. Ένας κάτοικος, ο κύριος  Επιμένοντας, είναι ο μοναδικός που προσπαθεί να το απομακρύνει μηχανευόμενος διάφορα κόλπα. Να φτιάξει έναν μοχλό και να το σπρώξει, να το τραβήξει με αλυσίδες, να το τσουλήσει. Μάταια! Το στρογγυλό είναι ακούνητο. Μια μέρα πάνω στο στρογγυλό εμφανίστηκε να στέκεται όρθιος ένας άγνωστος. Ήταν ο «Από Μηχανής Θεός» που κατέβηκε στη γη! «Είσαστε άβουλοι, φοβισμένοι, άπραγοι, εκτός από έναν. Ξέρει ποιος είναι. Ξέρει τι είναι. Θα μείνετε έτσι ίσως για πάντα, ίσως όχι. Εξαρτάται από σας!» αποφάνθηκε. Η επόμενη μέρα ξημέρωσε με καλό καιρό. «Οι κάτοικοι συζητώντας μεταξύ τους συμφώνησαν πως αυτό ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό για την εποχή. Έτσι κι αλλιώς, οι κάτοικοι πάντοτε χρησιμοποιούσαν λέξεις ώστε να συμφωνούν μεταξύ τους. Ώστε να είναι όλοι τους ευχαριστημένοι».

Και μετά; Τι μας προτείνει ο συγγραφέας εκτός από το να επιβεβαιώνει ότι πολλή κουβέντα γίνεται και λίγες πράξεις;

Αυτή η αλληγορική ιστορία, αν και εντελώς απαισιόδοξη, απεικονίζει σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα. Ωστόσο, σκέφτομαι πως, αν υποθετικά μιλώντας, ζητούσαμε από αναγνώστες να της δώσουν διαφορετικό τέλος, κάποιοι πιθανόν θα έγραφαν ότι δεν έχουμε ανάγκη τους θεούς για να αλλάξουμε ιδέες οι άνθρωποι και να πάψουμε να είμαστε εγωκεντρικοί και αδιάφοροι για τα κοινά. Ενδεχομένως θα πρότειναν μια θετικότερη οπτική στους φανταστικούς πολίτες εκείνης της πόλης. Νουθεσίες;  Όχι απαραίτητα.

Αναμφίβολα, ο Δημήτρης Μπασλάμ γράφει βιβλία που ως φόρμα μοιάζουν παιδικά, διαθέτουν όμως εύρος και νοήματα τα οποία απέχουν από τις μονοσήμαντες ιδέες που διακρίνουμε στη μεγάλη πλειοψηφία των παιδικών βιβλίων. Είναι ένας συγγραφέας που με κάθε του βιβλίο, ανεξάρτητα από τις παρατηρήσεις για το συγκεκριμένο, ανακατεύει την τράπουλα των ιδεών που απευθύνονται στα παιδιά.

[...]

 Ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου, είναι ένα βιβλίο αισθητικά πολύ ιδιαίτερο χάρη στη δουλειά της Ντανιέλας Σταματιάδη, ψηλό και μακρόστενο και καθόλου συντηρητικό στη μορφή του, όπως τα περισσότερα βιβλία των εκδ. Καλειδοσκόπιο.

Ανέτρεξα στις εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων από εικαστικούς καλλιτέχνες. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν υποτάσσουν το κείμενο που εικονογραφούν στην υποθετική ηλικία των πιθανών αναγνωστών αλλά αισθάνονται ελεύθεροι να το επενδύσουν εικαστικά σύμφωνα με την τέχνη τους.

Η Ντανιέλα Σταματιάδη δούλεψε σε πολλά από τα βιβλία της με τον ίδιο τρόπο εντάσσοντας, δηλ. παιδικά στοιχεία στις εικόνες τους. [...] Κάπως έτσι εικονογράφησε και τούτη την ιστορία.                           

Πηγή:

https://www.oanagnostis.gr/anthropoi-tis-marizas-ntekastro/