Elniplex / Θεοδώρα Κατσιφή: «Παιδί σημαίνει να μην έχεις καμιά έγνοια» / Απόστολος Πάππος / 27 Μαρτίου 2022

Η συγγραφέας Θεοδώρα Κατσιφή σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.

Η ΘΕΟΔΩΡΑ

Θεοδώρα καλώς ήρθες. Γεννήθηκες το 1974 στην Αθήνα. Πώς είναι η Αθήνα των παιδικών σου χρόνων;

Μεγάλωσα στον Ταύρο σε μια εργατική πολυκατοικία. Από το μπαλκόνι μας βλέπαμε την Ακρόπολη. Βλέπαμε και τα τρένα που περνούσαν. Δίπλα ήταν το ποτάμι, ο Ιλισός. Τώρα το ποτάμι δεν υπάρχει. Θυμάμαι από την γειτονιά μας να περνούν υπαίθριοι πωλητές, ο γαλατάς, η ανθοπώλισσα. Σαν όνειρο από θεατρικό έργο τους θυμάμαι. Οι φωνές τους τρύπωναν σε κάθε σπίτι. Αλλά οι φωνές των παιδιών που μαζευόμασταν στη γειτονιά έφταναν μέχρι τα σύννεφα. Ήταν ωραία γιατί υπήρχε μια εγγύτητα μεταξύ όλων. Όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά. Αν διψούσες δεν χρειαζόταν να ανέβεις 80 σκαλιά για να ξεδιψάσεις. Μας έβαζε νερό η κυρά-Δέσποινα που ζούσε στο ισόγειο. Αυτή ήταν η ομορφιά της Αθήνας, η ομορφιά των ανθρώπων της.

Πώς ήσουν ως παιδί;

Ήμουν πολύ ευγενικό παιδί. Καλημέριζα και καλησπέριζα όλο τον κόσμο. Μου άρεσε αυτή η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους. Η μητέρα μου μας συμβούλευε να είμαστε ευγενικοί και να σεβόμαστε και ο πατέρας μου μας έλεγε τους ανθρώπους να τους κοιτάμε στα μάτια.

Εδώ στου δρόμου τα μισά, έφτασε η ώρα να στο πω… Τι συνέβη και άφησες την καριέρα σου στον τραπεζικό κλάδο και στράφηκες στη συγγραφή;

Η συγγραφή υπάρχει ενεργά στη ζωή μου από την τρυφερή ηλικία των 13 ετών.

Μετά το λύκειο έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και την ίδια χρονική στιγμή στην τράπεζα. Ήταν μια έντονη περίοδος προσπαθώντας να συνδυάσω μία απαιτητική δουλειά και μία εξίσου απαιτητική σχολή.

Είμαι ευγνώμων από τη διαδρομή μου και δεν ήταν εύκολη απόφαση να αφήσω την καριέρα μου στην τράπεζα, όμως έκανα μία επιλογή που ήταν αναγκαία για το μέσα μου.

[...]

ΤΟ ΓΚΟΥΡΙ

Γκούρι σημαίνει πέτρα. Πού βρίσκεται η Θεοδώρα Κατσιφή μέσα στο Γκούρι; Δηλαδή πόσο αυτοβιογραφικό είναι το βιβλίο σου;

Το Γκούρι σημαίνει πέτρα, δεν είναι μία αυτοβιογραφική ιστορία, αλλά μια ιστορία μυθοπλασίας.

Επέλεξα να δώσω στην πρωταγωνίστρια το όνομά μου αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο ένα φόρο τιμής στη σχέση μου με τη γιαγιά μου για τα καλοκαίρια που πέρασα μαζί της. Και σε αυτή την ιστορία, είναι αλήθεια, όσοι την διαβάζουν ανακαλύπτουν τον παιδικό τους εαυτό σε αλλοτινές καλοκαιρινές διακοπές, σε ηλικίες τρυφερές και χρόνια που δεν θα επιστρέψουν ποτέ γιατί κανείς μας δεν θα γίνει ξανά μικρός.

Έχω αμέτρητες καλοκαιρινές αναμνήσεις με φίλους από τα χωριά των προγόνων μου. Οπότε θα με βρείτε κι εμένα σε μια παρέα παιδιών που επιδιώκουν την εξερεύνηση και την περιπέτεια και απολαμβάνουν βανίλια υποβρύχιο σε ένα ποτήρι με κρύο νερό.

Μίλησε μας για αυτό το χωριό…

Είναι η Ελλάδα μας! Τα υπέροχα ελληνικά χωριά μας. Οι ρίζες μας! Το χωριό του βιβλίου είναι το χωριό του καθενός μας. Και στον καθένα από εμάς φέρνει στο νου εικόνες, ακούσματα και μυρωδιές γνώριμες, φωτίζοντας ξανά μέσα μας πράγματα που έχουμε ζήσει.

Όποιος έχει μεγαλώσει ή έχει παραθερίσει σε χωριό ανακαλεί αμέσως μνήμες και συναισθήματα και συνδέεται αυτόματα με την ιστορία και το πεδίο δράσης της.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω τη σπουδαιότητα της εικονογράφησης της Πατρίτσιας – Ευγενίας Δεληγιάννη, η οποία μέσα από τα συγκλονιστικά σκίτσα της δημιούργησε ένα ρεαλιστικό σκηνικό αποδίδοντας με ένταση και ακρίβεια τους χαρακτήρες σαν να ήταν και η ίδια μέρος αυτής της ιστορίας.

Η εικαστική της αφήγηση διευρύνει τον ορίζοντα του αναγνώστη χωρίς ψήγμα δέσμευσης της φαντασίας του.

Η ιστορία της Γιωργίτσας γιατί ταράζει το χωριό; Πόσο εύκολα διαδίδονται ιστορίες που δεν συνέβησαν ή παραφθάρηκαν από στόμα σε στόμα;

Γιατί είναι μία ιστορία για ένα νέο κορίτσι που ήταν θύμα κακοποίησης και εξαφανίζεται ξαφνικά από το χωριό χωρίς να μπορεί να αποδειχτεί τι της έχει συμβεί. Αυτή η συνθήκη δημιουργεί ένα μυστήριο το οποίο έχει διάρκεια. Είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να ξεχαστεί και είναι λογικό, ειδικά σε ένα μικρό κοινωνικό περιβάλλον που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Και παρόλο που κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματικότητα όλοι κάνουν υποθέσεις. Το μυστήριο μαζί με τις δοξασίες που το συνοδεύουν παραμένει ζωντανό γιατί διαδίδεται από στόμα σε στόμα. Αυτό είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και είναι γεγονός πως στο πλαίσιο τέτοιων διαδόσεων, δυστυχώς, έχουν διαπραχθεί αδικήματα και εγκλήματα σε βάρος ανθρώπων που ήταν εντελώς αθώοι.

Τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία τώρα που τα χωριά βυθίζονται στο σκοτάδι και την ερημιά;

Θέλω να πιστεύω και είμαι αισιόδοξη ότι τα χωριά μας παραμένουν ζωντανά και υπάρχει μία διάθεση επιστροφής σε αυτά. Για αυτό είναι χρέος μας να φέρνουμε τα παιδιά μας σε επαφή με τον τόπο καταγωγής τους και να αποκτούν – όσο αυτό είναι δυνατόν – εμπειρίες, που κι εμείς έχουμε ζήσει.

Ευτύχημα θα είναι να δημιουργηθούν κίνητρα από την πολιτεία ώστε να εγκατασταθούν στην επαρχία περισσότεροι νέοι άνθρωποι με τις οικογένειες τους. Έτσι τα σχολεία θα ζωντανέψουν ξανά και τα χωριά θα γεμίσουν με νέα χτυποκάρδια δίνοντας καινούρια ζωή στην ελληνική ύπαιθρο.

Γουόκμαν, μουριές, παιχνίδι έξω χωρίς επίβλεψη, οι Αμερικάνες, κασέτες, Μαντόνα, Ντουράν Ντουράν, μυστήρια και μυστικά που ανθίζουν. Αισθάνομαι ότι δίχως να είναι ο πρώτος στόχος σου, αναδύθηκε από την ιστορία σου αρκετή δεκαετία του 80’.

Η δεκαετία του 80′ ήταν επιλογή μου γιατί είναι μια εποχή που έχω ζήσει, την γνωρίζω καλά και την αγαπώ πάρα πολύ.

Επιλέγοντας αυτά τα μικρά κεφάλαια από τη μία δημιουργείς ένα παζλ από μικρά κομμάτια που σταδιακά ενώνονται σχηματίζοντας τη μεγάλη εικόνα, από την άλλη έχουμε μια ευκολοδιάβαστη ιστορία που ανοίγει και σβήνει το φως συνεχώς. Μίλησέ μας για την επιλογή σου αυτή.

Με αυτό το σκεπτικό ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία. Ήθελα σε μικρά κεφαλαία να δημιουργήσω μικρά σύμπαντα που θα αποτελούσαν το όλον της ιστορίας μου.

Εργάστηκα πάνω στις λέξεις μία προς μία και είχα πάντα στο νου μου να μπορεί κάθε κεφάλαιο να είναι αυτόνομο. Νιώθω ότι έφερα σε πέρας αυτό τον στόχο μου και είμαι απόλυτα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα.

Πηγή:

https://www.elniplex.com/theodora-katsifi