Elniplex / Θέλω να ‘ναι πάντα μέρα / Απόστολος Πάππος / 18 Ιανουαρίου 2023

Μια πολύ όμορφη ιστορία για τον κύκλο της μέρας και της νύχτας και για την αξία τού να μοιραζόμαστε με όλους ακόμα και τον παντοκράτορα, ζωοδότη ήλιο!

Περί τίνος πρόκειται

Ο Άρης λάτρευε τη μέρα. Έπαιζε, γελούσε, διασκέδαζε. Όταν ερχόταν το βράδυ, μελαγχολούσε. «Δε θέλω να φεύγει η μέρα«. Γιατί δεν γίνεται να είναι πάντα μέρα, αναρωτιέται. Και η μητέρα του άρχισε να του μιλά για το μεγάλο ταξίδι. Για τον ήλιο που έρχεται από την Ανατολή και πρέπει να φύγει προς τη Δύση. Το επόμενο πρωί άρχισε να παρατηρεί τον ήλιο. Πού πηγαίνει; Άρχισε να τρέχει να τον προλάβει. Με μια απόχη, με μια σκάλα, με ενθουσιασμό. «Τον έπιασα«, φώναξε όταν τον τσάκωσε στην απόχη του! Αλλά τότε ανέβηκε σε μια τεράστια σκάλα και είδε το μεγάλο μυστικό!

Εστιάζοντας

Ο Ήλιος λατρεύτηκε επί χιλιάδες χρόνια ως θεός. Καθόλου τυχαία δεν ήταν μια τέτοια εξέλιξη. Ήταν το φως, η πηγή ζωής, ο βασιλιάς του ουρανού, που όριζε τις δραστηριότητες στη Γη, που ορίζει την ίδια τη ζωή, από τις θερμοκρασίες και την απόστασή του από τον πλανήτη μας, μέχρι τα αμέτρητα καλούδια που μας χαρίζει. Ο Ήλιος είναι ένας πραγματικός βασιλιάς. Είναι λογικό να τον αγαπάς, να τον θες, να ζητάς το φως του, σαν τον Άρη της ιστορίας. Οι άνθρωποι που τον στερούνται επί μήνες στις βόρειες χώρες εμφανίζουν μελαγχολίες, ιατρικές ασθένειες που συνδέονται με την έλλειψή του, απουσία προϊόντων που συνδέονται με την παρουσία του.

Η παιδοψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Ζηνοβία Βασιλειάδη αναπτύσσει μέχρι τα δύο τρίτα της μία τυπική ιστορία παιδικής ανησυχίας και επιθυμίας που εκφράζεται και με φωνή προς τη μαμά και ξαφνικά χρησιμοποιεί ένα σπουδαίο (αλλά υπαρκτό) εύρημα, την αναποδογυρίζει και κάνει το ταξίδι του ήλιου, την εναλλαγή μέρας-νύχτας, το λυπηρό για πολλούς φευγιό του παντοκράτορα προς το άγνωστο, μια γοητευτική ιστορία ενσυναίσθησης, ισορροπίας, συμπαντικής δικαιοσύνης, αποτυπώνοντας δίχως κατηχητική ή γνωστική διάσταση τον θαυμάσιο, ζωοδότη κύκλο του ήλιου που είναι ουσιαστικά ο κύκλος της ίδιας της ζωής μας.

Δίχως να μπορώ να σας αποκαλύψω το ιδιαίτερο εύρημα και τέλος του βιβλίου, θα πω ότι η ανακάλυψη του μικρού Άρη πίσω από τη μεγάλα σκάλα, δημιουργεί ευκαιρίες να σταθείς στο σχήμα της Γης, τα δύο ημισφαίρια, τον άξονά της, τις ιδιότητες και ευεργεσίες του ήλιου, το ηλιακό σύστημα και όπου σας βγάλει ο δρόμος.

Τι θα γινόταν όμως αν μια μέρα δεν ξημέρωνε ποτέ; Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε ο ήλιος; Τι συμβαίνει στις χώρες που είναι κοντά στους πόλους; Πώς συνδέεται ο ήλιος με τη ζωή μας, τη βλάστηση, τα φυτά, τα ζώα, τον ύπνο μας, την υγεία μας; Ένας ολόκληρος κόσμος. Αλήθεια, πού πάει ο ήλιος όταν φεύγει; Αν δεν ξέρετε, κοπιάστε.

Η εικονογράφηση της Μαρίνας Δημοπούλου είναι δυναμική, καλαίσθητη, διεγείρει το βλέμμα με την εναλλαγή σκοτεινών και φωτεινών σελίδων, με την εικαστικά γοητευτική αποτύπωση φυσικών τοπίων και αντικειμένων και με τα πρόσωπα του Άρη και της Άννας που δεν έχουν χαρακτηριστικά (μάτια, χείλη/στόμα, ρουθούνια). Αυτή η τελευταία επιλογή, προσδίδει ενδεχομένως την ταύτιση με όλα τα παιδιά της Γης, στρέφει την προσοχή του αναγνώστη στη φιγούρα, το περίγραμμα που δημιουργεί ο ήλιος σε όλα τα πλάσματα, φανερώνοντας την επιλογή του ήλιου να μην αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά των προσώπων. Στα εσώφυλλα η εικονογράφος προσθέτει χείλη στα δύο παιδιά.

Για αναγνώστες από 4 περίπου ετών.

Πηγή:

https://www.elniplex.com/thelo-na-nai-panta-mera