Elniplex / Το παιδί στην οικογένεια, της Μαρίας Μοντεσσόρι / Κατερίνα Χατζηανδρέου / 4 Ιουλίου 2020

Η Μοντεσσόρι εξακολουθεί 68 χρόνια μετά το θάνατό της, δεκάδες απόψεις και παιδαγωγικά ρεύματα αντίθετα στη δική της φιλοσοφία να αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες σταρ μέσα στα σπίτια και τα νηπιαγωγεία. Ο σεβασμός στην προσωπικότητα και τις ιδιαιτερότητες όλων των παιδιών, η ελευθερία μέσα από την πειθαρχία και την αυτοπειθαρχία, η συνεργασία και η ισορροπία, ο σεβασμός σε ανθρώπους, ζώα και ευρύτερο περιβάλλον και η συνεχής παροχή ερεθισμάτων για απόκτηση γνώσης, δεξιοτήτων και αρμονίας είναι λίγες μόνο από τις βασικές αρχές της παιδαγωγικής της φιλοσοφίας που δεν θα ξεριζωθούν ποτέ από την εκπαίδευση αλλά και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Το παιδί στην οικογένεια από τη Μοντεσσοριανή Βιβλιοθήκη των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο με την επιστημονική επιμέλεια της Ειρήνης Φαφαλιού αποτελεί μια συλλογή ομιλιών της Μαρίας Μοντεσσόρι, κατά κύριο λόγο στις Βρυξέλλες το 1923, και απευθύνεται κυρίως σε γονείς, ήδη από την ηλικία του νεογέννητου μωρού. Γιατί ενώ η κυρίαρχη άποψη στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ότι το νεογέννητο ήταν ένας “πεπτικός σωλήνας” ή “μια σκουληκωειδής απόφυση της μητέρας”, η Μοντεσσόρι είδε ήδη στο λίγων εβδομάδων βρέφος ένα τεράστιο δυναμικό.

Μέσα από τις ομιλίες της αναπτύσσει τις απόψεις της για την λευκή σελίδα που αποτελεί ο νέος άνθρωπος που γεννιέται και οφείλουμε να γεμίσουμε με υποδειγματικό τρόπο, για το νεογέννητο, για το πνευματικό έμβρυο (το πνεύμα που είναι κλεισμένο μέσα στη σάρκα για να έρθει στον κόσμο), για το δυναμικό παράδειγμα των δασκάλων της αγάπης στη ζωή του παιδιού και τη δική του ακόμα πιο δυναμική αγάπη προς τους ενήλικες του περιβάλλοντός του:

“Το παιδί θέλει να είναι εκεί όταν τρώνε οι αγαπημένοι του, κι ας είναι μόλις ενός έτους και πίνει μόνο γάλα. Κι όμως, κλαίει όσο εμείς τρώμε, αν όμως το φέρουμε στο τραπέζι, θα σταματήσει το κλάμα. Αν συνεχίσει να κλαψουρίζει είναι γιατί τρώμε και δεν του δίνουμε σημασία. Θέλει να νιώθει ότι το κοιτάζουμε και ότι λαβαίνει μέρος στη συζήτηση. Αλήθεια ποιος άλλος κλαίει από λαχτάρα να είναι μαζί μας όταν τρώμε, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν τρώει;”

Η Μοντεσσόρι αναπτύσσει τη μέθοδό της, μιλά για το χαρακτήρα του παιδιού (ικανότητα συγκέντρωσης, κόπωση, , υπακοή, πνευματική ισορροπία, αυτοέλεγχος), για το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, για την οικογένειά του και τις λάθος αντιλήψεις των γονέων να νουθετούν και να προσπαθούν να διορθώνουν τα ελαττώματα των παιδιών τους μέσα από διδαχές αλλά χωρίς το δικό τους παράδειγμα να εμπλέκεται, για τη σχέση του με τους ενήλικες, για τη νέα δασκάλα από την οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η αποτελεσματικότητα των ερεθισμάτων που παρέχονται για να αφυπνίσουν πνευματικά το παιδί (στο σχολείο).

Η Μοντεσσόρι μιλά ήδη από το 1923, δηλαδή σχεδόν εκατό χρόνια πριν, για σχολή γονέων και μοιάζει τόσο προοδευτική σε πολλά θέματα που ακόμα οι πεποιθήσεις της είναι ζητούμενο. Σήμερα, φαίνεται πιο αναγκαία από ποτέ, η δημιουργία τέτοιων σχολών γονέων για κάθε υποψήφια μητέρα και πατέρα. Επειδή, όμως, για τα περισσότερα κράτη όλο αυτό είναι ψιλά γράμματα, κοιτάξτε να συγκροτήσετε σταδιακά μέσα σας απόψεις που θα σας ωφελήσουν στη σχέση σας με το παιδί σας αλλά κυρίως θα αποβούν εποικοδομητικές για την ψυχική και ηθική υγεία του ίδιου του παιδιού.

Η Μαρία Μοντεσσόρι έθετε σε υψηλότερη θέση από όλα το κριτήριο του ίδιου του παιδιού για το καλό του και όχι τις δικές μας, συχνά θολές, πεποιθήσεις. Αξίζει τον κόπο να την μελετήσετε μέσα από βιβλία σαν αυτό.

Πηγή: 

https://www.elniplex.com/montessori3