KosVoice / Το μπαλόνι της Ζένιας - Ο μοναδικός κύριος Μαμαλούξ) / Μαριάννα Κουμαριανού / 5 Ιουνίου 2020

Το μπαλόνι της Ζένιας

Συγγραφέας: Δημήτρης Αγγελής

Εικονογράφος: Δημήτρης Αναστασίου

Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο

Χρονολογία Έκδοσης: 2019

 

Πάντα με γοήτευαν οι ιστορίες για παιδιά που γράφουν οι ποιητές. Τις αναζητώ και τις διαβάζω με περιέργεια, ίσως και προσδοκίες, είτε Ελλήνων είτε ξένων ποιητών. Έχουν κάτι εξωπραγματικό. Κάτι παραμυθικό που υπακούει σε μια δική τους νομοτέλεια. Μια νομοτέλεια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, πολύ κοντά στις νομοτέλειες που δημιουργούν τα παιδιά στο φανταστικό τους παιχνίδι, εκεί που όλα επιτρέπονται, όλα χωράνε και όλα είναι πιθανά.

Στην ιστορία γίνεται ένα παιχνίδι πιθανοτήτων. Η Ζένια έχει ένα κόκκινο μπαλόνι. Τι να σημαίνει άραγε το κόκκινο; Με το μπαλόνι αυτό, όμως, υπάρχει ένας κίνδυνος: να κολλήσει στο ταβάνι. Ή να κολλήσει στον ουρανό. Ή, αν το πάρει η μαμά της, να τη σηκώνει ψηλά και να μην μπορεί να πατήσει φρένο ή, αν τα μπαλόνια γίνουν δύο, να κολλήσουν στον ουρανό ή μάλλον σε ένα σύννεφο γκρι και να πέσουν σαν βροχή με τις κόκκινες ομπρέλες τους.

Αν ρωτούσαμε ένα παιδί τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί, σίγουρα θα έβρισκε κι άλλα ταξίδια, κι άλλες περιπέτειες. Ίσως να φοβόταν. Μάλλον θα γαργαλιόταν η φαντασία του! Ίσως να γινόταν και παιχνίδι. Θα έβρισκαν ένα κόκκινο μπαλόνι και θα «πέταγαν» μαζί του… Όπως θα μπορούσε να πετάξει η Ζένια.

Στους φανταστικούς αυτούς κόσμους, όσο εύκολα μπαίνεις, τόσο εύκολα βγαίνεις. Η Ζένια άρχισε να ταξιδεύει μαζί του. Αφέθηκε στις αφηγήσεις, στα ταξίδια και τις περιπέτειες μέχρι που θέλησε να σταματήσει. Και πώς σταματάς ένα τέτοιο φανταστικό παραλήρημα! Μα με τον ίδιο τρόπο: η Ζένια πήρε μια βελόνα και τρύπησε το μπαλόνι. Ήταν ακριβώς η στιγμή που βαρέθηκε το παιχνίδι και δεν ήθελε άλλο. Ένα “παπ” αρκούσε για να βγουν από τον φανταστικό κόσμο και να γυρίσουν στον πραγματικό.

Όμως, η συνταγή υπάρχει. Όποτε ξαναθελήσει, μπορεί να ξαναμπεί σε αυτόν τον μαγικό κόσμο και να παίξει όσο θέλει!

Γενικεύσεις δεν μου αρέσει να κάνω. Όμως για άλλη μια φορά, η ικανότητα των ποιητών να συνδέουν ασύνδετες λέξεις και να φτιάχνουν ασύμβατους κόσμους, λειτούργησε. Ο Αγγελής έφτιαξε μια ιστορία κξαι έναν κόσμο τόσο αληθινό και πραγματικό όσο και φανταστικό ή/και ονειρικό.

 

 

Ο μοναδικός κύριος Μαμαλούξ

Συγγραφέας: Έρση Νιαώτη

Εικονογράφος: Κατερίνα Χαδουλού

Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο

Χρονολογία Έκδοσης: 2019

 

Ένα εξώφυλλο που σου τραβάει την προσοχή από το χρώμα του. Είναι μαύρο. Μαύρο με κίτρινο. Το μαύρο και η νύχτα κυριαρχούν. Ανοίγοντας, στη σελίδα που ξεκινάει το κείμενο με περίμενε μια έκπληξη. Μια αίσθηση ζεστασιάς. Πορτοκαλί φωτεινές αποχρώσεις γέμιζαν το δισέλιδο. Κι εκεί ήταν ένας γάτος, σαν λόρδος ευγενικός, ένα σπίτι και ηλιοτρόπια.

Ο τόπος μύριζε από τα ηλιοτρόπια και τα νυχτολούλουδα. Η αρχή της ιστορίας σε πλημμυρίζει χρώματα και μυρωδιές. Σχεδόν τις αισθάνεσαι και σε καθοδηγούν…

Το γατούλι αυτό έμεινε με την Ε και τον Μι. Εκείνοι τον βρήκαν όταν ήταν τοσοδούλης. Η Ε τον αγαπούσε όσο τίποτα και έψαχνε το πιο ξεχωριστό όνομα να του δώσει. Μαμαλούξ.

Κι εκεί που όλα πήγαιναν όμορφα, ήρθε η πρώτη μετακόμιση, που έφερε χαρά και αίσθημα ελευθερίας σε όλους. Ύστερα ήρθε η δεύτερη. Αυτή ήταν στο Λονδίνο. Και οι συνθήκες επέβαλαν να μείνει πίσω ο Μαμαλούξ με τη νέα παρέα που θα ερχόταν να μείνει στο σπίτι: τον κύριο Πι με τις τρεις γάτες του.

Πόσο παράξενο είναι να έρχεται παρέα και η αίσθηση και το συναίσθημα που γεννιέται να είναι η μοναξιά. Απέραντη μοναξιά και θλίψη.

Το αίσθημα της μοναξιάς ήρθε να συμπληρώσει και η ζήλιας της μίας γάτας, της Ορνέλας, που δεν μπορούσε να αντέξει την ομορφιά που ένιωθε να έχει ο Μαμαλούξ.

Και τότε άρχισε να συμβαίνει κάτι μαγικό. Κάτι που δεν μπορεί να αποδειχτεί ούτε να ερμηνευτεί λογικά. Ήταν σαν η Ε να ένιωσε τον πόνο του Μαμαλούξ και θέλησε να επιστρέψει, να τον πάρει μαζί της εκεί που ήταν.

Όμως, «κάποιες φορές οι αποστάσεις είναι αντιστρόφως ανάλογες προς την επιθυμία διάσχισής τους».

Πόσο πολύ αγγίζει και περιγράφει η φράση ψυχισμούς ολόκληρους που επιθυμούν και νιώθουν την έλλειψη…

Πόσο πιο ποιητικά και ταιριαχτά θα μπορούσε να εκφραστεί αυτή η επιθυμία, η έλλειψη, η στοργή, η επικοινωνία τους…

Και όπως σε κάθε παραμύθι ο χρόνος μετράει αλλιώς, ξεκινάει και σταματάει, τρέχει και καθυστερεί, έτσι κι εδώ, τα ρολόγια μετρούσαν έναν διαφορετικό χρόνο. Γύρισε ο χρόνος σε άλλη ώρα, σε άλλους μήνες, μελλοντικούς που έφερναν μια ελπίδα και μια προσδοκία.

Είναι τόσο λυτρωτικό να νιώθεις ότι κάποια στιγμή η μπόρα περνάει και έρχεται το φως. Ότι το γκρι γίνεται πάλι κίτρινο που λάμπει και πορτοκαλί ριγωτό.

Οι σχέσεις περνάνε κύματα. Ο Μαμαλούξ γνώρισε όλων των ειδών τους χαρακτήρες και εισέπραξε όλων των ειδών τις συμπεριφορές, με πιο όμορφη αυτή με τη μητέρα του την Ε.

Με το βιβλίο αυτό, ένα είναι το σίγουρο. Όποιος αγαπάει τις γάτες, με την ιστορία αυτή, θα νιώσει τον παλμό τους, τη φινέτσα και την αρχοντιά τους και σίγουρα θα τις αγαπήσει περισσότερο.

 

 

Την εικονογράφηση της στήλης έχει επιμεληθεί η Πωλίνα Παπανικολάου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στον σύνδεσμο:

www.polinapapanikolaou.eu