Poiein.gr / Kit Kelen, «Καρτ ποστάλ απ’ τις φωτιές – Εικόνες της βροχής» / Σπύρος Αραβανής /24 Αυγούστου 2023

δικών μας; ή δικών τους;
ή του Θεού, θα πεις
αυτό σου πρέπει

παίρνει μακριά το κρίμα

όποια θεότητα δεκτή
αυτό σου πρέπει , ας πούμε

βρέχει ο ουρανός λόγχες φλεγόμενες
και η βροχή λησμόνησε να πέσει

να μη ρωτάς
και να μη λες αλήθειες

και τόλμησε
κάψε με προσοχή

τίνος;
πάρε στροφές
και μη ρωτάς

κάνε ησυχία αν μπορείς
άκου τις φλόγες
ξέχειλες
ψήλωσε κι άλλο το σωρό, ως το άγγιγμα του ήλιου

αυτό το χαλεπό ψιθύρισμα
αυτοί που ξέρουν , που κατανοούν
μιλούν στον εαυτό τους πάλι

βρέχει ο ουρανός λόγχες φλεγόμενες
και η βροχή λησμόνησε να πέσει

[..] ο εφιάλτης σ’ όραμα
φτιάξε ένα σύννεφο από αστραπή, φωτιά
ποιος τάχα εκεί ανήκει;

ψέμα οι φωτιές
πήρα το δρόμο αυτό
κι ακολουθώ της στάχτης μονοπάτια

λησμόνησε η βροχή να πέσει
λόγχες φλεγόμενες βρέχει ο ουρανός [..]

*

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

βγάλε φτερά
και θα ονειρεύεσαι
δίχως να το γνωρίζεις

φαντάσου κάθε δέντρο του παράδεισου
σαν περιφρόνησης ταφή

ω, οι καιροί που ζούμε
πόσο ντελικάτοι

προσαρμοσμένοι , άκαμπτοι, βουβοί

τεχνάσματα που ο θάνατος
πλέοντας εξαγγέλλει

κάποιος εδώ δε θα βρει διαφυγή

ήρθαν για μέσα οι λέξεις πάλι
μία καθάρια λογική αναδίνουν
θεριεύει η ανάγκη να μην υπάρχω εδώ

πριν υποθέσουμε
να αναρωτηθούμε πρέπει

απ’ άκρη σ’ άκρη
και με λίκνισμα γλυκό

ψάρια της βίβλου
και αμνοί της κάλπης

όλα όσα στήλε άλατος μ’ αφήνουν
στείλε μου μια πληγή βροχής, μπορείς;
και μόνο μια σταλαγματιά αρκεί
για να εξαγνίσουμε το στέρνο μας με αλήθεια

*

Η ΞΗΡΑΣΙΑ
ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

το μέλλον για παράδειγμα
έχει πια μείνει τόσο λιγότερο απ ‘ αυτό

η ξηρασία κάνει τα κόκαλα ορατά
ακόμη και του δέντρου

τα πάντα διαφαίνονται
άτιμο πράγμα του καλοκαιριού ο φόβος

στεγνά κι ολόστεγνα
σελίδες σαν αυτή μπορούν ν ‘ αρπάξουν

θα ‘ χουμε ωστόσο το γιατί
καιρού επιτρέποντος- μια απουσία

ζωή σε κουβάδες
τόσο πολλούς , τόσο πολλή

κενός ο αντίλαλος
σκαθάρια αργοσέρνονται στο κάμα

νεκρά κλαριά
κι ούτ’ ένα απ’ τα πουλιά κρυμμένο

η ανομβρία είν’ ένα μακρύ ταξίδι

ως τη στέρνα
είναι το πόσο μακριά έχουμε φτάσει
πόσο μακριά μάς μένει ακόμα για να πάμε
ποιος ξέρει η ξηρασία ως πού να φτάνει

τ’ όνειρο συρρικνώνει
ακαριαία

και το φινάλε , της φωτιάς
πόσο μικροί είμαστε τώρα

*

ΑΝ ΘΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ

σαν έρθουν οι άγριες φωνές
όταν οι πρώτες τουφεκιές θα πέσουν
όταν η γη θα σείεται
κι όταν το κύμα από εδώ περάσει
σειρά σαν θα’ χει το μοιραίο χτύπημα στην πόρτα
και της Πανδώρας το κουτί τον κυκεώνα λύσει
όταν ο θάνατος θα είναι βέβαιος σα φόρος
κι οι αμαρτίες ανομολόγητες ακόμα

…..

σκέψου διπλά
πριν απ’ τον κόσμο τον καλύτερο μας
με ξυπνήσεις