Ο Στρατηγός και ο γάτος του...

γράφει η Β. Ζώρζου

Μαμά τριών παιδιών, νηπιαγωγός

Μόλις πήρα στα χέρια μου τον Στρατηγό και τον γάτο του. Αμέσως ένιωσα μια επιθυμία και αγωνία συνάμα  να το ξεφυλλίσω αμέσως, να το διαβάσω την ίδια στιγμή. Ίσως γιατί αυτός ο Στρατηγός στο εξώφυλλο μου έκανε αμέσως κλικ. Οικείος, μεγαλοπρεπής, με μια σπιρτάδα στο βλέμμα, αλλά και τρυφερός έχοντας κυριολεκτικά στον ώμο του, τον κολλητό του, τον γάτο. Βασικό τους κοινό στοιχείο τα μουστάκια τους!!! Τι αστείο, τι εφευρετικό και τέλειο!!! Αρχίζω να διαβάζω, πριν βγω από το βιβλιοπωλείο…. Και δεν ξέρω…. Νιώθω ότι δεν μπορώ να αποφασίσω πού να δώσω περισσότερο βάρος… Στο κείμενο ή στις εικόνες… Διαβάζω, κοιτάζω, διαβάζω, γελάω, κοιτάζω, συγκινούμαι, συνεχίζω και δεν θέλω να τελειώσει…

Νομίζω ότι η Κατερίνα Χαδουλού αποθέωσε τη συγκινητική και απρόβλεπτη ιστορία της Λίλας Πατρόκλου με την εικονογράφηση της. Έναν τέτοιο στρατηγό θα θέλαμε όλοι να έχουμε γνωρίσει, είτε ως παππού, είτε ως θείο, μπαμπά, γείτονα…. Αυστηρό αλλά και λίγο αστείο, απότομο αλλά και ευαίσθητο, απόμακρο αλλά οικείο. Βάφει το σπίτι του στο χωριό αλλά κρατά και την μέση του γιατί είναι κάποιας ηλικίας…Πίνει τον καφέ του, βλέποντας τη θάλασσα από το παράθυρο και το βλέμμα του είναι τόσο ήρεμο. Απολαμβάνει τη στιγμή, αυτή την καθημερινή «πολυτέλεια» που έχει στη νέα του ζωή στο χωριό. Αλλά και ο γάτος  παραμονεύει. Τον έχει ήδη εντοπίσει και ετοιμάζεται να μπει στη ζωή του! Και μπαίνει  στο σπίτι του, χωρίς να καταλάβει κανείς τον τρόπο. Ούτε ο ίδιος ο Στρατηγός. «Πώς μπήκε, άραγε, μέσα;»

Και τότε αρχίζουν τα ωραία… Στρατηγός και γάτος κοιτάζονται πλαγίως. Είναι ίδιοι!!! Εκπέμπουν δυναμισμό, έχουν υποχθόνιο βλέμμα και φυσικά μακριά μουστάκια. Γίνονται αυτοκόλλητοι, και τους αποδέχονται όλοι όπως είναι, διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι…Τέλεια η σκηνή που αποχωρούν «παρεούλα» από το καφενείο! Αλλά και το τρίπτυχο με τις εικόνες. Οι λέξεις σε εικόνες…

"Διαβάζω, κοιτάζω,

διαβάζω, γελάω,

κοιτάζω, συγκινούμαι,

συνεχίζω και δεν θέλω να τελειώσει…"

Ο Στρατηγός πείθεται, αν και δεν ήθελε και πολύ…Είναι στο ιατρείο και έχει αγωνία…Πολύ αγωνία, νιώθει άβολα, αλλά παίρνει κουράγιο από τον φίλο του, τον κύριο Παναγιώτη. Παίρνει όλες τις απαραίτητες οδηγίες από τον κτηνίατρο και ξεκινούν για την Αθήνα…. Με τα μουστάκια του γάτου να μην χωρούν στο καλάθι…. Και «μόλις μπαίνει η άνοιξη, γυρίζουν στο σπίτι στο χωριό. Πάντα μαζί, παρεούλα». Και φυσικά απολαμβάνουν τη θάλασσα και τις ομορφιές της, δίπλα-δίπλα, γιατί τους αρέσουν ακριβώς τα ίδια και κυρίως τους αρέσει να είναι μαζί. Παντού!

Συγκινούμαι…., πάρα πολύ! Είναι ένα βιβλίο που μιλά για την αγάπη, για τη φιλία, για το νοιάξιμο, για τις απολαύσεις της ζωής, για τη πολύτιμη σχέση μας με τα ζώα αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Η κυρία Πατρόκλου μας προσφέρει για άλλη μια φορά, μέσα και από αυτό το νέο της βιβλίο να θυμηθούμε αξίες τόσο απλές αλλά και τόσο μακρινές. Η κυρία Χαδουλού κατάφερε να αποθεώσει το κείμενο και να μας χαρίσει δυο ήρωες-τον στρατηγό και τον γάτο του-που, τώρα πια, ξεπροβάλλουν μπροστά μας και εκτός βιβλίου.

Σας ευχαριστούμε

ΥΓ: Το μόνο μου με στενοχώρησε είναι η πολύ χαμηλή του τιμή, 5 ευρώ;