ΤΡΙΧΕΣ

Για πέντε ολόκληρα χρόνια όλα ήταν φυσιολογικά. Ξαφνικά, σε μία μόνο μέρα, αλλάζουν τα πάντα. Ο Δημήτρης χάνει τα μαλλιά του εξαιτίας μιας αρρώστιας. Και, μαζί μ' αυτά, χάνει και την παιδικότητά του. Ένα δύσκολο θέμα, ακόμα και για τους μεγάλους, αντιμετωπίζεται με θάρρος και χιούμορ από ένα μικρό παιδί, που με τη στάση του μας υπενθυμίζει ότι, τελικά, στη ζωή δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε για... τρίχες!

Η Κούλα Πανάγου έγραψε για το βιβλίο στην Kosvoice:

Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν ξαφνικά , σε μια μέρα. Συμβαίνει κάτι και αλλάζει όλη τους η ζωή. Η Νόνη Νέζη δημιουργεί μια ιστορία χρησιμοποιώντας λέξεις και εκφράσεις καθημερινές για να μιλήσει για μια ασθένεια … «που δε σε πονάει , που δε θα χρειαστεί να πάρεις φάρμακα, που δε σε σκοτώνει» που όμως θα την έχεις για όλη σου τη ζωή . Την αλωπεκίαση.

Η αλωπεκίαση , καθολική ή μερική απώλεια των μαλλιών είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα. Το άτομο που νοσεί δεν αισθάνεται πόνο σωματικό ωστόσο ο ψυχικός εσωτερικός πόνος που δημιουργείται από την απώλεια είναι μεγάλος.

Η εικόνα του ατόμου αλλάζει και ταυτόχρονα αλλάζει η ματιά των άλλων. « Στο σχολείο , τα άλλα παιδιά (ή μάλλον τα παιδιά σκέτο) του μιλούσαν λιγότερο , οι μεγάλοι τον κοιτούσαν λιγότερο. Και οι γονείς του; Αυτοί ξαφνικά τον αγαπούσαν περισσότερο».

Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να αποδεχτεί την αλλαγή και να αντέξει το βλέμμα του άλλου; Στο βιβλίο της η Νόνη Νέζη προσεγγίζει ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς και θα απασχολήσει ακόμα περισσότερο την διαφορετικότητα και το σεβασμό στον άλλο.

Ο Δημήτρης της ιστορίας είναι ένα παιδί που μέχρι τα πέντε είχε μια φυσιολογική ζωή όπως όλα τα παιδιά. Παιχνίδι , φίλους, ξενοιασιά… Ένα πρωί την ώρα που χτενιζόταν έχασε μερικές τρίχες. Σταδιακά άρχισε να τις χάνει όλες. Εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου «Τρίχες». Η συγγραφέας παίζει με την λέξη τρίχες. Δίνοντας αυτόν τον τίτλο καταφέρνει να δείξει ότι μέσα από μία ολιστική θεώρηση του προβλήματος αυτό σταδιακά σταματάει να θεωρείται πρόβλημα και δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για τρίχες.

Την στιγμή που ο Δημήτρης χάνει τα μαλλιά του είναι η στιγμή που αλλάζει η ζωή του. Αρχίζει να κλείνεται στις σκέψεις του, να κρύβεται στα βιβλία του, στα όνειρά του και στις μουσικές του. Οι παιδοψυχολόγοι και οι γιατροί πολλάκις προτείνουν την ανάγνωση βιβλίων σε παιδιά που νοσούν για να τα βοηθήσουν να εκφράσουν τις σκέψεις και τους φόβους τους.

Ο Δημήτρης δύο χρόνια στην επέτειο των γενεθλίων του εύχεται να βγάλει μαλλιά, την Τρίτη ζητά ένα καπέλο, την τέταρτη ζητά να μην νιώσει κανένα παιδί αυτό που εκείνος έχει βιώσει χάνοντας τα μαλλιά του. Το παιδί αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα του βιβλίου που αντιμετωπίζει με σοβαρότητα παιδική την ασθένειά του.

Ο Δημήτρης άρχισε να αναρωτιέται έντονα αν οι δικοί του τον αγαπούν και να τους αρέσει έτσι όπως είναι. Η αγωνία του Δημήτρη είναι μια αγωνία που διακατέχει όλους μας ,μικρούς και μεγάλους. Αν είμαστε επιθυμητοί και αρεστοί.

Στην κοινωνία που μεγαλώνει έχει μάθει ότι η εικόνα είναι κυρίαρχη και χάνοντας τα μαλλιά του συνειδητοποιεί ότι όλοι άλλαξαν απέναντί του συμπεριφορά. Το πρόσεξε καθώς άλλαξαν τον τρόπο που του μιλούσαν αφαιρώντας ακόμα και εκφράσεις καθημερινές από το λεξιλόγιό τους για να μην τον πληγώσουν.

Οι γονείς του παιδιού έρχονται να στηρίξουν τον Δημήτρη και ο ερχομός του μικρού αδελφού του τους βοηθάει όλους να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους. Μέσα από μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία που αφορά όλους, τα μέλη της οικογένειας γνωρίζουν και αποδέχονται τον εαυτό τους.

Η εικονογράφηση της ίδιας της συγγραφέως λειτουργεί συμπληρωματικά με το κείμενο. Περιγράμματα από μολύβι, εικόνες με κολάζ, γραμμές δίνουν την δυνατότητα στον αναγνώστη να διαβάσει μια παράλληλη αφήγηση.

Το βιβλίο τελειώνει με τον Δημήτρη να πηγαίνει στο σχολείο χωρίς το σκουφάκι του και να ομολογεί ότι ... «ό,τι κι αν πουν, εγώ δεν θα μαλλιοτραβηχτώ με κανέναν … σκέφτηκε».

Οι «Τρίχες» της Νόνη Νέζη , εκδ. Καλειδοσκόπιο είναι ένα βιβλίο με προσεγμένη εικονογράφηση και ακόμα πιο προσεγμένο λόγο που σέβεται τον αναγνώστη . Μιλάει για ένα αυτοάνοσο νόσημα, την αλωπεκίαση με σεβασμό και ευαισθησία.