Ο ΑΥΤΟΣ

 Ο Αυτός είναι ένα από τα 75 χελωνάκια που επωάσθηκαν σε κάποια παραλία ένα καλοκαίρι. Ένα χελωνάκι διαφορετικό από τα άλλα, που προσπαθεί να επιβιώσει από του γλάρους κι άλλους κινδύνους που παραμονεύουν. Ούτε η μαμά του όμως ούτε τ’ αδέλφια του ήταν περήφανα γι’ αυτόν. Ο Αυτός ήταν διαφορετικός και απρόβλεπτος. Έτρεχε όχι προς τη θάλασσα αλλά προς το βουνό. Συνήθως ήταν κλεισμένος μέσα στο καβούκι του, απομονωμένος από την ομάδα σαν να βρισκόταν στο δικό του κόσμο. Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τι του συμβαίνει; Μετά από πολύ καιρό, η αδελφή του η Βαγιού ανακάλυψε το μυστικό που κρυβόταν μέσα στο καβούκι του, αφού το καβούκι του ήταν διάφανο. Μπορούσε να βλέπει και να παρακολουθεί τα πάντα, μόνο που τα έβλεπε όλα διαφορετικά. Γιατί το καβούκι του ήταν ένας τεράστιος μεγεθυντικός φακός. Από τότε, κανείς δεν ήθελε να τον αλλάξει, ούτε στενοχωριόταν για αυτόν. Αντίθετα, τους άρεσε που είχαν τον Αυτό στην δική τους οικογένεια.

Ένα βιβλίο για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή της.

Γράφει η Σάση Χότζογλου:

Ο όρος αυτισμός προέρχεται από την λέξη Εαυτισμός που σημαίνει «κλεισμένος στον εαυτό», σε μια σιωπή που κραυγάζει από άγχος σα να σου λέει:«Απλά επειδή εγώ δεν μιλάω δεν σημαίνει ότι δεν έχω τίποτα να πω»!!! Αυτό το άτομο δεν θέλει να έχει καμιά επαφή με τους άλλους. Η ομιλία του, οι κινήσεις του, το βλέμμα του δεν μοιάζει με των άλλων, θέλει να είναι μόνο του. Κατά τους επιστήμονες, αυτή η περιγραφή αφορά ανθρώπους με κοινά κλινικά χαρακτηριστικά και διαταραχές της εξέλιξης, στους οποίους οι αιτίες μπορούν να είναι διαφορετικές ή και άγνωστες, να ποικίλλουν από άτομο σε άτομο ή και να συνυπάρχουν. Ακόμη πιο διευρυμένα, είναι μια ψυχική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από τον περιορισμό του ατόμου μέσα στον δικό του κόσμο των ιδεών και της ηθελημένης διακοπής της επαφής του με τον εξωτερικό κόσμο. Είναι η κυριαρχία του εσωτερικού βίου επί της ζωής, με όσο το δυνατόν πιο λίγη επαφή με την εξωτερική πραγματικότητα.

Ο αυτισμός εμφανίζεται στην πρώιμη παιδική ηλικία –στους πρώτους 30 μήνες της ζωής– και τα αυτιστικά άτομα έχουν κανονική διάρκεια ζωής. Τα αγόρια επηρεάζονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από νευρολογικές διαταραχές και παρουσιάζουν αυτισμό σε ποσοστό 80% περίπου του συνόλου των περιπτώσεων. Οι γνώσεις μας για τις αιτίες του Πρώιμου Νηπιακού Αυτισμού είναι σχετικά αβέβαιες. Αυτό που έχουμε ως αποτέλεσμα είναι πως οι άνθρωποι με αυτισμό αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλη δυσκολία να συσχετίζονται με τους συνανθρώπους τους, έως και αρνούνται την παρουσία τους.

Όταν όμως το βλέμμα τους τύχει και πέσει επάνω σου είναι σα να σου λέει: «Ρωτάτε αν με πειράζει η κατάστασή μου; Τι να σας πω; Μπορεί να μην τα καταλαβαίνω όλα, αλλά αισθάνομαι. Νοιώθω πως οι γονείς μου μ’ αγαπάνε με ένα βουβό πόνο και με μια υποταγή σ’ αυτή την σκληρή μοίρα τους. Τα άλλα παιδιά τι να με κάνουν αφού δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στα πολύπλοκα παιγνίδια τους; Και να ήθελα δεν θα τα κατάφερνα. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, μου κάνουν λίγο παρέα οι πιο σπλαχνικοί και έπειτα φεύγουν να παίξουν με άλλα παιδιά που τα καταφέρνουν καλύτερα. Άλλοι με λυπούνται γιατί δεν μπορώ να είμαι αυτό που απαιτεί η κοινωνία να είναι ο άνθρωπος, χαλάω λίγο την εξιδανικευμένη εικόνα του ατόμου που πρέπει να είναι έξυπνος και όμορφος. Άλλοι αδιαφορούν για την ύπαρξή μου, σα να μην υπάρχω, άλλοι γελούν μαζί μου, και άλλοι αναρωτιούνται γιατί με άφησαν να ζήσω. Μακάρι όμως να μπορούσατε να δείτε τον εαυτό σας και τον κόσμο σας μέσα από τα δικά μου μάτια. Πρέπει τέλος να σας πω πως, μπορώ να είμαι χαρούμενος και ευτυχισμένος ειδικά όταν εσείς μ’ αγγίζετε και μου μιλάτε χωρίς φόβο και ενοχές. Δεν ξέρω γιατί είμαι διαφορετικός από εσάς, αλλά γιατί θα πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση γι’ αυτό; Γιατί να μην αποδεχθούμε την κατάσταση, να συμφιλιωθούμε και να νοιώσουμε την χαρά της ψυχικής επαφής που δεν εμποδίζεται από κανένα μυαλό ή γονίδιο; Μπορεί όλα αυτά που είπα να σας φαίνονται απλοϊκά, μα για μένα είναι σημαντικά. Είναι η δική μου ζωή, ο δικός μου λόγος ύπαρξης και ας συνεχίζουν οι γιατροί να με εξετάζουν σαν άρρωστο».

Για το  βιβλίο έγραψε η Μαρία Ξενίδου, μητέρα ενός αυτιστικού κοριτσιού 6 ετών και 
Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Κηδεμόνων & Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Ν. Δράμας «Αλκυόνη»

Ο Αυτός του Πέτρου Πουλάκη είναι ένα αξιολάτρευτο αυτιστικό χελωνάκι. Είναι εκείνος ο υπέροχος μικρούλης, ο οποίος με βοήθησε ως μητέρα να καταλάβω την μικρή μου αυτιστική κόρη με τον πιο απλό και ξεκάθαρο τρόπο, κάτι που δεν μπόρεσαν να καταφέρουν επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίου κι ένα σωρό ειδικοί.

Νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου που κατάφερα να εξελιχθώ απο την μαμά Πηνελόπη στη μικρή Βαγού τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του εξαιρετικού βιβλίου.

Είναι μεγάλη η χαρά και η ευγνωμοσύνη που νιώθω για τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, οι οποίες δεν άφησαν να χαθεί αυτό το καταπληκτικό παιδικό βιβλίο. 

Ο Αυτός του Πέτρου Πουλάκη δεν είναι απλά ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Είναι ένα βιβλίο το οποίο, με πρωτόγνωρα λιτό τρόπο, αναδεικνύει την άγνωστη και τόσο παρεξηγημένη συμπεριφορά ενός αυτιστικού παιδιού. Παράλληλα, με καθηλωτικό τρόπο παρουσιάζει την απερίγραπτη μοναξιά κάθε διαφορετικού παιδιού, το οποίο, αν δεν εκπαιδευτεί, δεν μπορεί να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην αγάπη, την φιλία, την αποδοχή, την ένταξη, ούτε καν στο πιο άμεσο γι’ αυτό κοινωνικό σύνολο, αυτό της οικογένειας και των φίλων του. 

Για το βιβλίο έγραψαν:

- paidemata.gr

- Απόστολος Πάππος, Elniplex